BULSCA 2020: Αθηνά Μακράκη

Αθηνά Μακράκη. Βλέμμα καθάριο και κουβέντες γεμάτες σοφία και καλοσύνη. Αθλήτρια με ομαδικό πνεύμα, ήθος και φιλότιμο. Η Αθηνά ήταν σταθερή αξία στην Ελληνική αποστολή. Έδωσε πολλά σε όλη την ομάδα. Θα μπορούσε άνετα να έχει επιστρέψει με μετάλλιο. Αλλά βαθιά μέσα της γνωρίζει ότι είναι νικήτρια από το ταξίδι. Μέχρι το επόμενο, στο οποίο σίγουρα θα αποδείξει την αξία της.

Η BULSCA 2020 είχε ανεξίτηλες αναμνήσεις και απερίγραπτη κούραση. Όταν προσγειωθήκαμε στην Αθήνα δεν είπαμε αντίο. Βαθιά μέσα μας ξέραμε ότι στο σύντομο μέλλον θα ξαναβρεθούμε και ότι στο αεροδρόμιο δεν τελείωνε τίποτα. Το ταξίδι αυτό ήταν μόνο η αρχή!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Θέλω να αρχίσω αυτό το άρθρο γράφοντας πως μπορεί η θέληση, η επιμονή, ο ζήλος και η αφοσίωση να εξελίξουν τις ικανότητες ενός ατόμου, να αυξήσουν τις αντοχές του και να τον κάνουν ανθεκτικό στις δοκιμασίες που του παρουσιάζονται. Όλα αυτά είναι βασικές αρχές, που γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος, τις οποίες δεν συλλαμβάνει πλήρως αν δεν μπει σε ανάλογες διαδικασίες. Αυτό, έγινε με εμένα από την στιγμή που μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δηλώσω συμμετοχή στην Βρετανική Πανεπιστημιάδα. Αυτοί οι αγώνες με βοήθησαν να συλλάβω σε μεγάλο βαθμό την αξία και την σημασία αυτών των αρχών γιατί είδα να τις πραγματοποιώ ασυνείδητα καθώς είχα σκοπό να αποδώσω αλλά και να αναβαθμίσω τις επιδόσεις μου. Με αυτή την συμμετοχή, μπήκα σε μία διαδικασία να δουλέψω, να προσπαθήσω, να επιτύχω, σαφώς να αποτύχω και όλα αυτά όχι για να πάρω μια ικανοποιητική κατάταξη στους αγώνες, αλλά για να δοκιμάσω-ξεπεράσω τα όρια μου, τον εαυτό μου. Αυτό που επιθυμούσα και που κατάφερα να αποκτήσω ήταν η ατομική ικανοποίηση και ευχαρίστηση για την εξέλιξη και την απόδοση που είχα στον χώρο της Αθλητικής Ναυαγοσωστικής.

Α-Δ: Αθηνά Μακράκη, Κατερίνα Καλέμη, Νάγια Καραντάσιου, Καλυψώ Οικονομίδου. Η ομάδα αμέσως μετά από μια κούρσα. Χαμόγελα χαράς διακρίνονται επειδή τα πήγαν καλά και το ξέρουν. 

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ: Η ΚΑΟΥΜΠΟΪΣΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

Σε όλο αυτό το διάστημα προετοιμασίας, που διήρκησε 4 μήνες, υπήρχε μια συνεχής σταδιακή αύξηση των ικανοτήτων μου. Στις αρχές, προσπαθούσα να προσαρμοστώ με το μάθημα και με τις δυσκολίες που έχει. Μου άρεσαν όλα τα αγωνίσματα και τα εξασκούσα με μεγάλη ευχαρίστηση καθώς απέδιδα και αυτό με ικανοποιούσε ιδιαιτέρως. Το μοναδικό αγώνισμα που με δυσκόλεψε ήταν η Ρίψη Σχοινιού. Όταν άρχιζα να το προπονώ, δεν μπορούσα να ρίξω το σχοινί ούτε στα 5μ. Απογοητευόμουν και εκνευριζόμουν πολύ με τον εαυτό μου και επειδή δεν τα κατάφερνα, μου έφταιγε το αγώνισμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πως κάτι που φαίνεται τόσο απλό όταν το κάνουν οι άλλοι, τελικά για μένα να είναι ακατόρθωτο. Αυτό που χρειαζόταν να κάνω ήταν να παρατηρώ την υπόλοιπη ομάδα μου όταν προπονείται στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Συνειδητοποίησα με τον καιρό, πως αυτό που χρειαζόταν να κάνω ήταν, να δοκιμάσω έναν άλλον τρόπο πετάγματος. Άρχισα λοιπόν και εξασκούσα τον δεύτερο τρόπο ρίψης. Αυτό που προέκυψε, από την τόση δουλειά και προπόνηση στο πέταγμα, είναι να έχω μαζί με μια άλλη κοπέλα το αγώνισμα Ρίψης Σχοινιού 12.5μ. στους προσεχείς αγώνες έχοντας έναν πολύ καλό χρόνο! Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ο προπονητής μου και μερικοί συμφοιτητές μου από την ομάδα, όταν με παρακολουθούν που πετάω το σκοινί μέχρι τα 12.5μ, μου κάνουν αστεία και σχόλια του τύπου: «Ούτε ο Lucky Luke δεν πετάει έτσι το σχοινί», «Έχεις βγει από παιδικό;», «Στην προηγούμενή σου ζωή, ήσουν καουμπόισσα». Από το δεύτερο ατομικό αγώνισμα, 50μ. Μεταφορά Ανδρεικέλου, είχα πολύ υψηλές απαιτήσεις καθώς το θεωρούσα πιο εύκολο να πετύχω ικανοποιητικό χρόνο. Αυτό που κατάφερα να κάνω, κάτι που με χαροποίησε αρκετά, ήταν να μειώσω τον χρόνο μου τρεις φορές. Η αλήθεια είναι πως αυτό το θεωρούσα ως κάτι ακατόρθωτο. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός, γινόμουν όλο και πιο γρήγορη στο κολύμπι και διένυα σε όλο και μικρότερο χρόνο τα 50μ κάτι το οποίο δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι συμβαίνει. Θυμάμαι ο προπονητής μου, είχε χαρεί πάρα πολύ για αυτό το κατόρθωμά μου και μου έλεγε συνεχώς «Ζήτω η Κρήτη», «Αα ρε Κρήτη λεβεντογέννα μάνα», «Σήμερα θα βγούμε να πιούμε ρακές!» (να επισημάνω πως κατάγομαι από την Κρήτη). Ένιωθα πολύ όμορφα που χαιρόταν μαζί μου για αυτή την εξέλιξη, ήταν κάτι πολύ σημαντικό για εμένα γιατί με αυτούς του καλούς χρόνους, έδειχνα στον εαυτό μου τι μπορώ να καταφέρω αν έχω την ισχυρή θέληση και που μπορώ να φτάσω! Εκτός από αυτά τα δύο αγωνίσματα, συμμετέχω και σε όλες τις σκυταλοδρομίες. Συγκεκριμένα, στην σκυταλοδρομία Ρίψης Σχοινιού 4x10, εγώ με την ομάδα μου έχουμε καταφέρει να σπάσουμε το περσινό ρεκόρ των αγώνων. Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ και αυτό αποδεικνύεται από την συνεργασία που έχουμε μεταξύ μας, από τα ελάχιστα λάθη που κάνουμε και γενικότερα από τον χρόνο που χρειαζόμαστε για να τελειώσουμε την σκυταλοδρομία. Το κλίμα που επικρατούσε με τα κορίτσια στις προπονήσεις ήταν πάντα φιλικό. Βοηθούσαμε η μία την άλλη, δίναμε συμβουλές και διορθώναμε, με καλές προθέσεις, τυχόν λάθη που παρατηρούσαμε και πιστεύω πως αυτή η στάση που διατηρήσαμε μας βοήθησε να βελτιωθούμε στο αγώνισμα. Είμαι ευγνώμων που είμαι στην ίδια ομάδα με αυτά τα κορίτσια γιατί η αλληλεγγύη, η στήριξη και η ωριμότητά τους, όποτε επιβάλλεται, μου προσφέρουν θετική ενέργεια κάτι απαραίτητο για τις προπονήσεις αλλά και για την απόδοση στους αγώνες.

Αυτοί οι 4 μήνες περάσανε αρκετά γρήγορα και θα μείνουν αξέχαστοι. Υπήρξαν στιγμές χαράς, θυμού, γκρίνιας και όλες αυτές ως σύνολο δημιουργούν μία ιστορία μοναδική! Αυτοί οι μήνες, μου προσέφεραν πληθώρα αναμνήσεων, εμπειριών, γέλια και νεύρα, και με μάθανε να προσπαθώ και να μην τα παρατάω μετά από μία αποτυχία (ή και περισσότερες). Απέκτησα δύναμη, πίστη στον εαυτό μου, υπομονή και όλα αυτά τα οφείλω στην ομάδα μου και στον προπονητή μου. Αυτό το ταξίδι μπορεί να τελείωσε, δεν είναι όμως στο χέρι μας να σαλπάρουμε ξανά;

Η Ελληνική αποστολή ποζάρει με χαρά. Οι ομάδα του ΤΕΦΑΑ Αθηνών και της Ένωσης Αθλητικής Ναυαγοσωστικής Ελλάδος, έκαναν μια περίφημη εμφάνιση. Α-Δ: Μιχάλης Σουσούνης, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Καλέμη, Καλυψώ Οικονομίδου, Ελευθερία Κασαγιάννη, Εφραίμ Χαλκιάς, Αθηνά Μακράκη, Κατερίνα Μάχου, Νάγια Καραντάσιου, Μαρία Ζαραφωνίτη, Γιώργος Γάγκος, Μικαέλα Χαραλάμπους, Γιούλη Παναγιωτάκη, Αντρέας Ίντρα, Ελευθερία Αβραμίδου, Άρτεμις Ξενάκη, Αγγελική Μυλωνάκου.

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ ΛΟΓΩ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

Έφτασε η μεγάλη μέρα. Η στιγμή που θα φτάναμε στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψουμε στην Αγγλία, για τους αγώνες που αγωνιούσαμε τόσο καιρό. Όσο περισσότεροι μαζευόμασταν στο αεροδρόμιο, γινόταν όλο και πιο έντονο το αίσθημα του ενθουσιασμού, της αγωνίας και η προσμονή μου μεγάλωνε. Υπήρχε μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και όλοι ήμασταν ευδιάθετοι και έτοιμοι που θα ξεκινούσε το ταξίδι. Στο αεροπλάνο ήταν διασκεδαστικά και περάσαμε 4 ώρες χαρούμενα καθώς, υπήρχαν από την ομάδα μας 2-3 παιδιά που δεν είχαν ξανά ταξιδέψει με αεροπλάνο και ήταν πανικοβλημένοι κατά την απογείωση και την προσγείωση κάτι που έκανε εμάς τους υπόλοιπους να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια. Ήμασταν επίσης όλοι με μασκάκια επειδή θέλαμε να προφυλαχτούμε από τυχόν ιώσεις καθώς από τότε είχαν αρχίσει να εμφανίζονται κρούσματα από τον κοροναϊό.

Α-Δ: Νάγια Καραντάσιου, Αθηνά Μακράκη, Μαρία Ζαραφωνίτη. Το ταξίδι περιλάμβανε αστείες στιγμές αλλά χωρίς να παραβλέψουμε τους κανόνες ασφαλείας. Ο κορονοϊός covid 19 δεν έχει κάνει ακόμα αισθητή και ανησυχητική την παρουσία του σε βαθμό που να απαγορευτεί το ταξίδι. Παρόλα αυτά η ομάδα είχε λάβει τις προφυλάξεις της.

ΑΦΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Φτάσαμε στην Αγγλία ασφαλείς και υγιείς. Απολαύσαμε το καθαρό και φρέσκο κλίμα από την στιγμή που κατεβήκαμε από το αεροπλάνο. Στην συνέχεια, πήραμε πορεία προς το hostel στο κέντρο του Bristol. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, πήγαμε μια βραδινή βόλτα και γυρίσαμε νωρίς να κοιμηθούμε. Την επόμενη μέρα εξερευνήσαμε την πόλη και τα αξιοθέατα και περάσαμε ποιοτικό χρόνο με την ομάδα, γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον καλύτερα και κάνοντας όμορφες συζητήσεις.

1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ

Σηκωθήκαμε την επόμενη μέρα νωρίς, κατεβήκαμε για πρωινό και ετοιμαστήκαμε για

το κολυμβητήριο. Μόλις φτάνουμε, αντικρίζω στον χώρο της υποδοχής διάφορες ομάδες Άγγλων φοιτητών με τις φόρμες των πανεπιστημίων τους. Παρόλο που έχω πάει στο Λονδίνο δύο φορές, πρώτη φορά έβλεπα τόσους Άγγλους στον ίδιο χώρο και με εξέπληξε. Είχαμε μισή ώρα ζέσταμα στην πισίνα και θα αρχίζαμε με σκυταλοδρομίες. Στο ζέσταμα, παρατηρήσαμε πως τα σχοινιά τους ήταν διαφορετικά από τα δικά μας. Είχα αρχίσει να αγχώνομαι επειδή είχα προσδοκίες από την ομάδα της σκυταλοδρομίας μου στο 4x10μ ρίψης σχοινιού και, παρόλο που δεν έπρεπε, θα στεναχωριόμουν αν δεν τα καταφέρναμε για αυτό τον λόγο.

Εκκίνηση στο αγώνισμα 4x50μ Μικτής Σκυταλοδρομίας. Διαδρομή 3. Έτοιμη για εκκίνηση και 50μ κολύμβησης η Αθηνά Μακράκη. Πίσω της ετοιμάζεται η Νάγια Καραντάσιου για να κολυμπήσει ελεύθερο μεταφέροντας το σωσίβιο.

4x10μ ΡΙΨΗ ΣΧΟΙΝΙΟΥ: ΔΕΝ ΔΕΙΞΑΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΜΑΣ

Ετοιμάζεται η ομάδα μου, μπαίνουμε στην πισίνα και μένει η Νάγια έξω κρατώντας το σχοινί και οι υπόλοιπες να ήμαστε στην πισίνα με ανεβασμένους παλμούς. Προσπαθούσαμε να συγκεντρωθούμε και καθησυχάζαμε η μία την άλλη όσο καλύτερα μπορούσαμε. Δίνει το σήμα ο χρονομέτρης και ξεκινάμε. Αρχίζει η Νάγια να μαζεύει το σχοινί και εμείς στην πισίνα μέσα να έχουμε «πεθάνει» από την αγωνία. Δυστυχώς δεν κατάφερε να μας το πετάξει το σχοινί με την πρώτη προσπάθεια όπως και η Κατερίνα Μ. με αποτέλεσμα, να μην προλάβει η Κατερίνα Κ. και εγώ να πιάσουμε το σχοινί και να συνεχίσουμε-ολοκληρώσουμε την σκυτάλη. Η Νάγια μας ζητούσε επανειλημμένα συγγνώμη και είχε στεναχωρηθεί πάρα πολύ κάτι που συνάμα με πλήγωνε και εμένα. Της λέγαμε να ηρεμήσει και να μην στεναχωριέται και ότι δεν χρειάζεται να ζητάει συγγνώμες καθώς εμείς τον στόχο μας τον είχαμε πετύχει εξαρχής. Είχαμε καταφέρει να κάνουμε ελάχιστο χρόνο στην σκυτάλη και μεγαλύτερη σημασία είχε ότι εμείς το ξέραμε και είχαμε αναγνωρίσει την αξία μας και την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλαμε σε κάθε προπόνηση. Το ότι δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε την σκυτάλη δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Αυτό που για μένα αλλά και για όλη την ομάδα είχε τεράστια σημασία, ήταν που είχαμε την μοναδική ευκαιρία να συμμετέχουμε σε αυτό το αγώνισμα συναγωνιζόμενες με τόσες αθλήτριες και τόσου υψηλού επιπέδου! Εγώ προσωπικά, νιώθω τυχερή και ευγνώμων παρόλο που δεν δείξαμε στις υπόλοιπες ομάδες το τι μπορούσαμε να καταφέρουμε.

4x25μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου. Με τα λευκά σκουφάκια διακρίνονται οι Ελληνίδες αθλήτριες. Η Καλυψώ Οικονομίδου μεταβιβάζει το ανδρείκελο στην Αθηνά Μακράκη. Τους παρακολουθεί η Ελευθερία Κασαγιάννη.

12.5μ ΡΙΨΗ ΣΚΟΙΝΙΟΥ: ΕΤΡΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ

Το άγχος που κυριαρχούσε στην ομαδική σκυτάλη, με ακολούθησε μέχρι το ατομικό μου αγώνισμα που είχα με την Κατερίνα Μ. στην Ρίψη Σχοινιού 12.5μ. Εγώ ήμουν η "Thrower" και η Κατερίνα ήταν η "Catcher". Ήμουν δίπλα στον βατήρα, κρατώντας το σχοινί τεντωμένο, και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να καταφέρω να φτάσω το σχοινί στην Κατερίνα. Με το σήμα της εκκίνησης, άρχισα να μαζεύω το σχοινί και να το πετάω προς την Κατερίνα. Ο χρόνος έληξε, και δεν είχα καταφέρει να φτάσω το σχοινί στα 12.5μ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως με τον ήχο λήξης, τα πόδια μου έτρεμαν από την αρχή χωρίς να το καταλάβω. Προσπαθούσα να αποβάλλω το άγχος αλλά δυστυχώς δεν το κατάφερα. Μάλλον χρειαζόμουν να προσαρμοστώ με το πιο λεπτό σχοινί. Όπως και να’ χει, ήταν κάτι που απόλαυσα (εν μέρει) αλλά κυρίως είχα απογοητευθεί με τον εαυτό μου. Είχα όμως στο πλάι μου την Κατερίνα, που καταφέρνει πάντα με έναν δικό της γλυκό και συμπονετικό τρόπο, να με κάνει να νιώθω καλύτερα!

12.5 Ρίψης Σχοινιού. Σε θέση εκκίνησης με απόλυτη προσήλωση στο σήμα του αφέτη η Αθηνά Μακράκη. Δεξιά της διακρίνεται ο Μιχάλης Σουσούνης. Και οι δυο τους υπήρξαν δεξιοτέχνες στο συγκεκριμένο αγώνισμα. Στις προπονήσεις έκαναν καταπληκτικούς χρόνους που τους τοποθετούσαν στο βάθρο των μεταλλίων. Αλλά αυτό το αγώνισμα έχει τις δυσκολίες του. Η ποιότητα του σχοινιού ήταν διαφορετική με αποτέλεσμα να μπλέκεται συνέχεια. 

50μ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟΥ: ΤΟ 18η ΣΤΟΥΣ 38 ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΑ

Στο δεύτερο ατομικό μου αγώνισμα που ήταν το 50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου δεν είχα καθόλου άγχος και ανυπομονούσα να αγωνιστώ. Όταν ήμουν πάνω στον βατήρα, σκεφτόμουν πως σημασία για μένα έχει να κάνω το ατομικό μου ρεκόρ, δεν θα με ένοιαζε τι θέση θα έβγαινα, με ένοιαζε η δική μου απόδοση και δεν ήθελα να την συγκρίνω με τις υπόλοιπες. Γνώριζα πως το επίπεδο ήταν αρκετά ψηλό, οπότε όλα κύλησαν ομαλά κατά την διάρκεια της κούρσας. Τα έδωσα όλα, όπως έκανα σε κάθε κούρσα στην Ελλάδα και το ευχαριστήθηκα πραγματικά. Στον τερματισμό, δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα επειδή είχα εξουθενωθεί. Είμαι σίγουρη, ότι η ομάδα μου από εκεί ψηλά στις κερκίδες χειροκροτούσε και χαιρόταν που αγωνίστηκα και τερμάτισα! Η κατάταξη που πήρα ήταν 18η στους 38 αγωνιζόμενους και η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά ικανοποιημένη και χαρούμενη με αυτό!

50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου. Η Αθηνά Μακράκη τερμάτισε 18η σε σύνολο 38 αθλητριών.

SERC ΣΤΕΡΙΑΣ: WE'VE JUST COME FROM GREECE TO HELP YOU!

Την δεύτερη ημέρα των αγώνων θα πραγματοποιούνταν τα σενάρια ξηράς και πισίνας. Ήμασταν σε αναμονή με την ομάδα μου για 5 ώρες τουλάχιστον και αυτό ήταν το χειρότερο σκέλος της διαδικασίας. Όταν ήρθε επιτέλους η σειρά μας και θα φεύγαμε από την απομόνωση, άρχισα (κλασικά) να αγχώνομαι και να πανικοβάλλομαι. Ξέραμε ότι το επίπεδο των υπόλοιπων πανεπιστημίων είναι υψηλότερο από το δικό μας λόγω των περισσότερων προπονήσεων, οπότε ο πανικός μου ήταν αδικαιολόγητος. Μόλις μπαίνουμε στον χώρο που γινόταν το σενάριο της ξηράς, αντιμετωπίσαμε καταστάσεις που τις είχαμε δουλέψει στις δικές μας προπονήσεις. Καθυστερήσαμε μέσα στον πανικό να βρούμε το φαρμακείο και αυτός ήταν ο παράγοντας για την μη ολοκλήρωση του σεναρίου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια πρόταση που είπε ο προπονητής μου, με τον οποίο ήμασταν στην ίδια ομάδα, κατά την διάρκεια του σεναρίου και προκάλεσε στους εθελοντές και στους κριτές γέλια: "We’ve just come from Greece to help you!" Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία που θα μείνει αξέχαστη. Μου το λέγανε τα παιδιά που είχαν πάει την προηγούμενη χρονιά στην Αγγλία για τους ίδιους αγώνες, ότι μόλις μπω στην αίθουσα, θα μου φύγει όλο το άγχος και θα προσπαθήσω να δράσω όσο γίνεται γρήγορα και ότι αυτά τα 2 λεπτά θα περάσουν αστραπιαία, χωρίς να το καταλάβω, και έγινε όντως έτσι.

SERC στεριάς. Η μια από τις 3 ομάδες του Πανεπιστημίου Αθηνών δοκιμάζει τις γνώσεις της υπό την πίεση του χρονομέτρου. Α-Δ: Νάγια Καραντάσιου, Στάθης Αβραμίδης, Ελευθερία Κασαγιάννη, Αθηνά Μακράκη. Η ομάδα τα πήγε αρκετά καλά, σώζοντας αρκετά θύματα. 

SERC ΝΕΡΟΥ: ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΙ ΣΩΣΑΜΕ ΑΡΚΕΤΟΥΣ

Έπειτα, μεταφερθήκαμε γρήγορα από εκείνη την αίθουσα στον χώρο της πισίνας για να αντιμετωπίσουμε το σενάριο νερού. Γενικά η ανταπόκρισή μας ήταν καλή αν λάβουμε υπ' όψιν μας τον αριθμό των σεναρίων που είχαμε κάνει. Είχαμε κανονίσει με την ομάδα μου, να αντιμετώπιζα τα κοντινά περιστατικά μέσα στην πισίνα. Αυτό όμως τελικά δεν μου βγήκε σε καλό καθώς το κοντινό περιστατικό ήταν διπλός πνιγμός. Τα άτομα που είχαν πάει πέρυσι Αγγλία και πραγματοποίησαν το πρώτο σενάριο πισίνας, μου είχαν μιλήσει για το περιστατικό με διπλό πνιγμό και το πως εξελίχθηκε και ήμουν κάπως προετοιμασμένη. Προσπάθησα όχι να τους χωρίσω, αλλά να πάω πίσω από τον έναν για να τον πιάσω με την ειδική λαβή και να τον βγάλω από την πισίνα. Ζορίστηκα λίγο καθώς με πνίγανε και δεν μπορούσα να δράσω αλλά παρόλα αυτά έσωσα τον έναν. Ο άλλος που είχε μείνει δεν μπορούσε να σωθεί μόνο με εμένα, χρειαζόταν σωσίβιο το οποίο δεν είχαμε βρει εξαρχής. Κινήθηκα εγκαίρως και προσπάθησα να τον πιάσω με την ίδια λαβή αλλά αυτό που συνέβαινε ήταν να με πιάνει και να με πνίγει στην πισίνα. Όσο νερό δεν ήπια όλη την χρονιά από τις προπονήσεις, το ήπια εκείνη την ημέρα! Ήταν πολύ δυσάρεστο αυτό που γινόταν και είχα ξεμείνει από επιλογές. Πέντε δευτερόλεπτα πριν λήξει ο χρόνος, μου φέρανε το σωσίβιο με το οποίο θα τον έσωζα. Το σενάριο ήταν εκπληκτικό, υπήρχαν πολλών ειδών περιστατικά κάτι που έκανε το σενάριο ακόμη πιο ενδιαφέρον και οι εθελοντές έπαιζαν πολύ καλά τον ρόλο τους!

SERC νερού. Οι πρώτες στιγμές απαιτούν ψυχραιμία για έλεγχο της κατάστασης. Η αρχηγός Νάγια Καραντάσιου δίνει αρμοδιότητες στους συναθλητές της. Διακρίνεται η Αθηνά Μακράκη που κρατάει μια κουβέρτα αλουμινίου. Η Ελευθερία Κασαγιάννη ακολουυθεί υπό το βλέμμα των κριτών. Πίσω τους είναι ένα θύμα με τραύμα στο κεφάλι.

ΑΠΟΝΟΜΕΣ: ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΜΑΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΜΕ ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ

Οι αγώνες έληξαν με τις απονομές. Μαζευτήκαμε όλα τα πανεπιστήμια σε ένα κλειστό γήπεδο και άρχισε η διοργανώτρια να ανακοινώνει τα αποτελέσματα και να απονείμει τα βραβεία. Αυτό που με χαροποίησε με τα υπόλοιπα πανεπιστήμια, ήταν πως όταν ανακοίνωναν δικά μας βάθρα, εκείνοι χαιρόντουσαν όσο και εμείς και χειροκροτούσαν δυνατά. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δείχνει την ευγενής άμιλλα και το «ευ αγωνίζεσθαι» των ξένων προς εμάς τους Έλληνες. Τέλος, βγάλαμε φωτογραφίες με ένα πανεπιστήμιο και μερικά παιδιά από την ομάδα μου ανταλλάξανε με άλλους Άγγλους φοιτητές σκουφάκια, μπλούζες ακόμη και την φόρμα τους. Γυρίσαμε στο hostel νιώθοντας πέρα από κουρασμένοι και νικητές!

Αθλοσώστες του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Ένωσης Αθλητικής Ναυαγοσωστικής Ελλάδος. Στο κέντρο ο αγαπητός από όλους τους Έλληνες κριτής, Felix Ng. Λίγο αργότερα η ομάδα πανηγύρισε την κατάκτηση δύο θέσεων στο βάθρο κάτω από τα αγνά χειροκροτήματα των Βρετανικών ομάδων.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ: ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΤΗΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Βλέποντας αυτές τις ημέρες τον ιό σε έξαρση και ολόκληρο τον πλανήτη σε κίνδυνο, αισθάνομαι τύχη που καταφέραμε και ταξιδέψαμε με ασφάλεια πολύ πριν την επιδείνωση της κατάστασης. Ένα ταξίδι, είχε φτάσει στο τέλος του. Είχαν ολοκληρωθεί οι αγώνες και μετά από αυτούς, αυτό που έμεινε ήταν ανεξίτηλες αναμνήσεις, αστείες και όμορφες στιγμές και εμπειρίες ξεχωριστές. Η κούραση ήταν απερίγραπτη. Στο αεροπλάνο ελάχιστοι ήταν αυτοί που έμειναν ξύπνιοι. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όλοι μας χαιρετίσαμε ο ένας τον άλλον χωρίς να πούμε αντίο. Βαθιά μέσα μας ξέραμε όλοι ότι στο σύντομο μέλλον θα βρεθούμε και ότι στο αεροδρόμιο δεν τελείωνε τίποτα. Το ταξίδι αυτό ήταν μόνο η αρχή! Αυτούς που θέλω να ευχαριστήσω, είναι η ομάδα μου που με βοήθησε να ξεπεράσω τα νεύρα μου, να αντιμετωπίσω το άγχος μου και να αποδώσω το καλύτερο «εγώ» μου στην διάρκεια των αγώνων αλλά και στην περίοδο της προετοιμασίας μας. Ακόμη τον προπονητή και συνάδελφο μου Στάθη Αβραμίδη ο οποίος κουβάλησε τόσο βάρος στην πλάτη του για να μπορέσει αυτό το ταξίδι να πραγματοποιηθεί και που με το πάθος του για αυτό το άθλημα μας παρακινούσε να γινόμαστε σε κάθε προπόνηση όλο και καλύτεροι και όχι μόνο για χάρη των αγώνων, αλλά κυρίως για προσωπικό μας όφελος και την ατομική μας εξέλιξη στον χώρο της Αθλητικής Ναυαγοσωστικής.