BULSCA 2020: Μαρία Ζαραφωνίτη

Η Μαρία Ζαραφωνίτη αγωνίστηκε με ενθουσιασμό και απέδειξε ότι και οι μη κολυμβητές έχουν θέση σε αυτό το σημαντικό άθλημα. Οι τραυματισμοί και οι πόνοι στάθηκαν ανίκανοι πτοήσουν το ηθικό και την δίψα της για νέες εμπειρίες. 

Η Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής με βοήθησε να μην το βάζω κάτω στις δυσκολίες και να στεριώσω μέσα μου το πιστεύω ότι η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Ο λόγος που γράφω αυτό το άρθρο αυτή την στιγμή και το γεγονός ότι είμαι έτοιμη να ταξιδέψω στην Αγγλία για να συμμετάσχω στην Βρετανική Πανεπιστημιάδα Αθλητικής Ναυαγοσωστικής στηρίζεται στην τύχη. Τι εννοώ  με αυτό; Όλα ξεκίνησαν μέσα από το μάθημα της Αθλητικής Ναυαγοσωστικής όταν ο καθηγητής Στάθης Αβραμίδης μας ενημέρωσε για την συμμετοχή του Πανεπιστημίου μας (ΤΕΦΑΑ) στην Βρετανική Πανεπιστημιακά Αθλητικής Ναυαγοσωστικής καθώς και για τις επιτυχίες που είχαν πετύχει οι συμφοιτητές μας την προηγούμενη χρονιά. Χωρίς δεύτερη σκέψη έκανα το 'μεγάλο βήμα" και δήλωσα συμμετοχή.  Με τον καιρό άρχισα να καταλαβαίνω αυτό που λένε πολλοί: "ότι κάτι που φαίνεται εύκολο δεν σημαίνει πάντα ότι είναι". Έτσι και αυτό το άθλημα δεν είναι ούτε πολύ δύσκολο αλλά ούτε και εύκολο καθώς απαιτεί μεγάλη προσπάθεια.

Πρώτες ημέρες προπονήσεων. Α-Δ: Στάθης Αβραμίδης, Ελευθερία Κασαγιάννη, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Κατερίνα Μάχου, Μικαέλα Χαραλάμπους, Νάγια Καραντάσιου, Μαρία Ζαραφωνίτη, Αθηνά Μακράκη.

Τους πρώτους μήνες ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι, χαρούμενοι, είχαμε την διάθεση να μάθουμε πράματα, να διασκεδάσουμε την κάθε στιγμή -έτσι κι αλλιώς αυτό έχει σημασία να ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή- και να μάθουμε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήσιμα πράματα. Οι προπονήσεις γίνονταν κάθε Σαββατοκύριακο ασταμάτητα μέχρι και μια βδομάδα πριν τους αγώνες, όλοι προσπαθούσαμε να παρευρισκόμαστε στις προπονήσεις αλλά λόγω του φορτωμένου προγράμματος μας δεν ήταν πάντα δυνατόν.

Τέσσερις μήνες… 4 ολόκληροι μήνες πέρασαν και ήταν οι καλύτεροι. Έμαθα πράματα, γνώρισα καινούργια άτομα, δημιούργησα δυνατές φιλίες με τους συμφοιτητές μου και σε όλα αυτά δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω και τον coach μας Στάθη Αβραμίδη που ήταν πάντα δίπλα μας και προσπαθούσε να μας μεταδώσει όσο πιο πολλές γνώσεις μπορούσε και ταυτόχρονα έγινε ένας καλός μας φίλος και έσπασε τους δεσμούς μεταξύ καθηγητή και φοιτητή.

Όλους αυτούς τους μήνες ξεπέρασα τα όρια μου, τον εαυτό μου , ασχολήθηκα με ένα άθλημα που δεν γνώριζα, είχα τόσους τραυματισμός που η μαμά μου τους έβλεπε και με ρώταγε αν πήγαινα σίγουρα για κολύμπι ή αν έκανα κάποια πολεμική τέχνη. Πέρασαν αυτοί οι μήνες και αισθάνομαι γεμάτη γνώσεις, γνώσεις πολύ σημαντικές για την ζωή, αισθάνομαι πολύ χαρούμενη που δεν ξόδεψα αυτούς τους μήνες κάνοντας κάτι ανούσιο.

Γενικά είμαι ανοιχτή σε νέες εμπειρίες, δραστηριότητες και ταξίδια. Το τελευταίο ήταν και αυτό που με παρακίνησε να δηλώσω συμμετοχή στους αγώνες Αθλητικής Ναυαγοσωστικής που θα λάβουν μέρος στο Bristol καθώς αποτελούσε για μένα νέο προορισμό. Καθώς περνούσαν οι μήνες όλο αυτό έπαψε να είναι μόνο ένα ταξίδι. Άρχισα να αγαπώ αυτό που έκανα και πίστευα ότι θα μπορούσα να γίνω καλύτερη.

Προπόνηση σε εικονικές προσομοιώσεις επειγουσών καταστάσεων (SERC νερού).
Η Ελευθεριά Κασαγιάννη, Μαρία Ζαραφωνίτη και Νάγια Καραντάσιου την στιγμή της δράσης.

Στην αρχή δοκίμαζα διάφορα αγωνίσματα μέχρι να βρω ποιο είναι αυτό στο οποίο μπορούσα να ανταπεξέλθω και σωματικά και ψυχικά. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι όλα τα αθλήματα για όλους. Τα αγωνίσματα που επέλεξα ήταν η ρίψη σχοινιού 12.5μ και η μεταφορά ανδρεικέλου 50μ. Σε κάθε προπόνηση προσπαθούσα να γίνω και καλύτερη. Από την μια στην ρίψη σχοινιού. Γνώριζα ότι είχα τις προοπτικές να γίνω καλύτερη. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι όλο αυτό στηρίζεται στην τύχη. Από την άλλη πλευρά, στην μεταφορά ανδρεικέλου, ήξερα ότι δεν είμαι η καλύτερη κολυμβήτρια και ούτε θα μπορούσα να πετύχω κάποια διάκριση. Αλλά αυτό δεν με σταμάτησε από το να προσπαθώ να το κάνω όσο καλύτερα μπορούσα. Υπήρχαν προπονήσεις που άλλες φορές το σχοινί δεν έφτανε ούτε στα 10μ κι άλλες που έφτανε με την πρώτη στα 12.5μ. Η μεταφορά ανδρεικέλου 50μ ήταν το πιο δύσκολο και επίπονο αγώνισμα και αυτό γιατί είναι απαραίτητη η χρήση προσθίου, που επιβάρυνε τα γόνατά μου προκαλώντας αφόρητο πόνο. Όλα αυτά δεν με έκαναν να σταματήσω και να πάψω να προσπαθώ καθώς γνώριζα ότι μπορώ. Στο να μην τα παρατάω, βοήθησαν αρκετά οι συναθλητές-συμφοιτητές που σε κάθε αποτυχία ή επιτυχία βρίσκονταν δίπλα μου και με στήριζαν. Και εγώ βρισκόμουν δίπλα σε όλους. Σε κάθε προσπάθειά τους, φωνάζοντας για να τους εμψυχώσω. Χαιρόμουν με τις επιτυχίες τους. Πίστευα ότι είχα βάλει και εγώ ένα μικρό λιθαράκι για να γίνει αυτό.

Χαμόγελα σε στιγμή ανάπαυλας σε μια από τις πρώτες ημέρες προετοιμασίας. Α-Δ: Νάγια Καραντάσιου, Μαρία Ζαραφωνίτη, Στάθης Αβραμίδης, Αθηνά Μακράκη, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Ελευθερία Κασαγιάννη, Κατερίνα Μάχου, Μιχάλης Σουσούνης, Μικαέλα Χαραλάμπους.

ΤΑΞΙΔΙ

Πέμπτη 27-02-2020, 11:30πμ. Φτάνω στο αεροδρόμιο και βλέπω τους συναθλητές μου, έτοιμοι για το ταξίδι και τον Στάθη να τακτοποιεί τελευταίες υποχρεώσεις. Αφού μαζευόμαστε και βγάζουμε την αναμνηστική φωτογραφία, ξεκινάμε για την πύλη. Κατά την διάρκεια ήμασταν ενθουσιασμένοι βγάζαμε φωτογραφίες για να έχουμε να θυμόμαστε. Όσοι μας έβλεπαν με τις στολές ρώταγαν τι ομάδα είμαστε και με μεγάλη μας χαρά τους απαντάγαμε ότι είμαστε ομάδα αθλητικής ναυαγοσωστικής που πηγαίναμε στην Αγγλία να λάβουμε μέρος σε αγώνες και αυτοί με την σειρά τους μας εύχονταν καλή επιτυχία. Το ταξίδι διαρκούσε 4 ώρες. Είχαμε αρκετά άτομα που ταξίδευαν πρώτη φορά με αεροπλάνο και προσπαθούσα να τους καθησυχάσω. Άλλοι προσπαθούσαν να κοιμηθούν και εγώ καθόμουν και σκεφτόμουν τι να γράψω σε αυτό το άρθρο. Από τις πιο αστείες στιγμές στο αεροπλάνο ήταν όταν είπα στα κορίτσια να παίξουμε ένα παιχνίδι στο οποίο θα διάλεγαν κάποιο άτομο και θα πήγαινα να του μιλήσω. Μου έδειξαν κάποιους και ξεκίνησα να τους μιλήσω. Τα κορίτσια γέλαγαν και δεν πίστευαν ότι το έκανα. Οι δύο κύριοι που μίλησα ήταν Έλληνες που ταξίδευαν για το Bristol πιθανόν για διακοπές. Όταν με ρώτησαν που πάω, τους έδειξα την πίσω πλευρά της φόρμας μου: "NATIONAL AND KAPODISTRIAN UNIVERSITY OF ATHENS. LIFESAVING SPORT. GREECE". Ενθουσιάστηκαν και δεν δίστασαν να με ρωτήσουν περισσότερες πληροφορίες. Σε αντίθεση με την προηγούμενη χρονιά που τα παιδιά μας είχαν πει ότι είχαν μείνει σε μια εκκλησία και κοιμόντουσαν σε sleeping bag, εμείς φέτος είχαμε κλείσει ξενοδοχείο προκειμένου να έχουμε άνεση και να ξεκουραστούμε. Οι αγώνες διαρκούσαν δύο μέρες. Εμείς πήγαμε για 6 μέρες (δύο μέρες πριν τον αγώνα και 2 μετά για να προετοιμαστούμε και να μην είμαστε εξουθενωμένοι από το ταξίδι).

1η ΗΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ

Σάββατο 29/02/2020. Πρώτη μέρα των αγώνων. Σηκωθήκαμε νωρίς και πήγαμε στο Hengrove Park Leisure Center. Με το που μπήκα έπαθα σοκ. Δεν είχα ξαναδεί τόσο ωραίο και μεγάλο κολυμβητήριο. Ήταν άκρως εντυπωσιακό. Δεν πίστευα ότι θα κολύμπαγα πότε σε κάτι τέτοιο. Μπήκαμε στην πισίνα να ξεκινήσουμε προθέρμανση. Καθώς κολύμπαγα ένιωθα το σώμα μου βαρύ και σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να κάνω το δεύτερο αγώνισμα μου, την μεταφορά ανδρεικέλου. Σύντομα ξεκίνησαν οι πρώτες ομάδες να αγωνίζονται και έβλεπα πόσο καλές ήταν και έλεγα στον εαυτό μου: "Μαρία το έχεις κάνει τόσες φορές δεν θα τα πας τόσο χάλια είσαι και εσύ καλή".

Πρώτη συνάντηση στο αθλητικό κέντρο των αγώνων. Λόγια απολογισμού για την κούραση της προετοιμασίας που αφήσαμε πίσω, και ενθάρρυνσης για το κοπιαστικό αγωνιστικό διήμερο που μόλις θα αρχίσει. Α-Δ: Κατερίνα Μάχου, Αθηνά Μακράκη, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Στάθης Αβραμίδης, Άρτεμις Ξενάκη, Μαρία Ζαραφωνίτη. 

12.5μ Ρίψη σχοινιού

Έρχεται η στιγμή να αγωνιστώ στο πέταγμα σχοινιού στα 12.5μ με την συναθλήτρια μου Μικαέλλα Χαραλάμπους. Πριν ξεκινήσουμε είχαμε δει τους χρόνους των υπολοίπων αγωνιζόμενων. Ως ομάδα είχαμε τον καλύτερο χρόνο και της λέω:" Μικαέλλα θέλω να τεντωθείς όσο περισσότερο μπορείς και να πιάσεις το σχοινί. Το πέταγμα το έχω. Στο πετάω, το πιάνεις και τέλος". Μόλις το είπα αυτό χάρηκε και ήταν πανέτοιμη. Αλλά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι όπως υπολόγιζα και ήρθα προ εκπλήξεων. Το σκοινί ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό της προπόνησης που ήταν πιο ελαφρύ και επομένως απαιτούσε διαφορετική δύναμη, κλίση και άλλη τακτική. Ο χρόνος τελείωσε και το σχοινί δεν έφτασε ποτέ στην Μικαελλα. Οι συναθλητές μας, μας είπαν συγχαρητήρια και ότι δεν έγινε και κάτι. Αλλά εγώ στεναχωρήθηκα γιατί ήξερα τις δυνατότητες μου και γνώριζα ότι υπό άλλες συνθήκες θα το είχα καταφέρει.

Αγώνισμα 12.5 Ρίψης Σχοινιού. Η Μαρία Ζαραφωνίτη σε θέση εκκίνησης στην γρήγορη διαδρομή της σειράς της. 

Οι συναθλήτριες Μικαέλα Χαραλάμπους και Μαρία Ζαραφωνίτη δέχονται τα πρώτα συγχαρητήρια από την φωτογράφο της Ελληνικής αποστολής Στεφανίας Καστρινού, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του αγωνίσματος τους. Τα χαμόγελα χαράς για την συμμετοχή στους αγώνες είναι γνήσια έκφραση της ομορφιάς του αθλήματος, ανεξαρτήτου αποτελέσματος. 

50μ Μεταφορά Ανδρεικέλου

Καθώς καθόμουν στις κερκίδες και περίμενα να έρθει η ώρα για το επόμενο αγώνισμα μου σκεφτόμουν να μην αγωνιστώ, αλλά τελικά είπα θα το κάνω και θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, ότι έχω και δεν έχω. Κατεβαίνω από τις κερκίδες μπαίνω στον χώρο της πισίνας. Έρχεται η ώρα, μας φωνάζουν να πάρουμε θέσεις, ελέγχουν αν είμαστε έγκυροι και με το σφύριγμα πέφτουμε στο νερό. Ξεκινάω να κολυμπώ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Στα 25μ βουτάω για να πάρω το ανδρείκελο. Τα υπόλοιπα 25μ ήταν τα χειρότερα. Πόναγα, ένιωθα ότι μου κόβονται τα πόδια και έλεγα από μέσα: "κοντεύω; που είναι ο τοίχος να ακουμπήσω;" 

50μ Μεταφορά Ανδρεικέλου. Η Μαρία Ζαραφωνίτη σε θέση εκκίνησης. 

50μ Μεταφορά Ανδρεικέλου. Η Μαρία Ζαραφωνίτη κολυμπάει με αφόρητους πόνους στην μέση αλλά δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια. Έδωσε το 100% των δυνάμεών της.Οι συναθλητές της το αναγνώρισαν με επευφημίες κατά την κούρσα. 

Τερμάτισα νομίζω τρίτη από το τέλος. Δεν με ένοιαζε. Ήξερα μόνο ότι τερμάτισα και αυτό είχε σημασία. Με το που βγήκα από την πισίνα δεν μπορούσα να περπατήσω, νόμιζα ότι θα πέσω κάτω, δεν με κράταγαν τα πόδια μου. Τις υπόλοιπες ώρες καθόμουν και έβλεπα τους συναθλητές μου να αγωνίζονται και προσπαθούσα να τους υποστηρίζω από τις κερκίδες. Η πρώτη μέρα τελείωσε έχοντας καταφέρει πολλά. Ο Στάθης μας είχε πει ότι θα πηγαίναμε να φάμε μαζί με τις υπόλοιπες ομάδες και αφού ετοιμαστήκαμε, ξεκινήσαμε να πάμε να φάμε. Μόλις φτάνουμε, καθόμαστε στο τραπέζι και βλέπουμε το φαγητό που έτρωγαν οι υπόλοιποι. Το φαγητό για το οποίο είχαμε πληρώσει 9 λίρες ήταν ένα πιάτο ρύζι με μια πικάντικη σάλτσα με κιμά που ήταν αδύνατον να το φάμε και τότε λέει ο κ. Αντρέας, που είχε γίνει  έξαλλος, στον Στάθη: "Στάθη δεν γίνεται να πληρώσαμε τόσα λεφτά για αυτό το πιάτο, με αυτά τα λεφτά στην Ελλάδα τρως ολόκληρο γεύμα".

Δείπνο της ομάδας μαζί με αποστολές άλλων ομάδων. 

2η ΗΜEΡΑ ΑΓΩΝΩΝ

Ξημερώνει η επόμενη μέρα και είχαμε καθυστερήσει να φτάσουμε στο κολυμβητήριο καθώς χάσαμε ένα λεωφορείο και περιμέναμε το επόμενο. Στο λεωφορείο χτυπάει το κινητό μου, βλέπω άγνωστο νούμερο από την Αγγλία. Να το σηκώσω ή όχι; Το σηκώνω. 'Ήταν η Stephanie Panagi (διοργανώτρια των αγώνων) και έψαχνε τον Στάθη. Είχαμε αργήσει και αν δεν ήμασταν εκεί σε 5 λεπτά θα έκλειναν οι εγγραφές και δεν θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε. Για καλή τύχη ήμασταν κοντά στο κολυμβητήριο και προλάβαμε. 

Αναμονή στην στάση του λεωφορείου καθ' οδόν για το αθλητικό κέντρο όπου θα διεξαχθούν οι αγώνες. Αναμονή. Χαρά. 

Η δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στα σενάρια ξηράς και νερού και 2 σκυταλοδρομίες. Εγώ δεν συμμετείχα σε κανένα, επομένως όλη την ημέρα καθόμουν στις κερκίδες. Κατά την διάρκεια των σεναρίων όλες οι ομάδες ήταν απομονωμένες και δεν τους άφηναν να χρησιμοποιούν τα τηλέφωνα τους με αποτέλεσμα να μου είναι αδύνατον να δώσω πληροφορίες στην ομάδα για το τι θα αντιμετωπίσουν. Με το που μπαίνουν στο κολυμβητήριο προσπάθησα να τους δώσω πληροφορίες μιλώντας τους στα ελληνικά αφού οι κριτές δεν γνώριζαν την γλώσσα αλλά τα παιδιά ήταν αφοσιωμένα σε αυτό που έβλεπαν και προσπαθούσαν να τα κάνουν όσο πιο γρήγορα και σωστά μπορούσαν. Όλη η μέρα πέρασε βαρετά, καθώς δεν έκανα κάτι, ήμουν όλη την μέρα στην κερκίδα και ένιωθα ότι δεν προσφέρω στην ομάδα μου. Με το που τελείωσαν οι αγώνες, έφτασε η στιγμή των συνεντεύξεων που έπρεπε να πούμε στον Στάθη τις εντυπώσεις μας. Έρχεται η σειρά μου και πριν ξεκινήσω λέω στον Στάθη: "Στάθη όλη μέρα έκανα τον μ@#λ#κ@, υποτίθεται ότι θα ήμουν εθελόντρια και θα πρόσφερα κάτι αλλά τελικά καθόμουν όλη μέρα". Στην συνέχεια πήγαμε στην τελετή βράβευσης, όλες οι υπόλοιπες είχαν σαρώσει όλες τις θέσεις και έρχεται και η δικιά μας σειρά και αρχίζουμε να πανηγυρίζουμε να σηκώνουμε την Ελληνική σημαία. Όλες οι υπόλοιπες ομάδες μας χειροκρότησαν και γέλασαν με τον τρόπο που πανηγυρίσαμε. Υπήρχε έντονο στοιχείο ευ αγωνίζεσθαι. Η μέρα τελείωσε με συνεντεύξεις και φωτογραφίες και την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο.

Στιγμές ανάπαυσης στην κερκίδα κατά τη διάρκεια του διαλείμματος των αγώνων.
Μαρία Ζαραφωνίτη, Άρτεμις Ξενάκη, Μικαέλα Χαραλάμπους, Νάγια Καραντάσιου. 

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦH

Η ημέρα της επιστροφής έφτασε, σηκωθήκαμε πρωί για να πάμε στο αεροδρόμια και να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια μας. Όλοι μας ήμασταν κουρασμένοι, εξουθενωμένοι με αποτέλεσμα να κοιμηθούμε κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Με το που φτάσαμε στην Ελλάδα γυρνάω και λέω: "ρε παιδιά δεν έγινε και κάποιο περιστατικό να γελάσουμε". 'Έλα που δεν έπρεπε να μιλήσω. Πάμε στο γκισέ να παραλάβουμε τις αποσκευές μας και η Κατερίνα Μάχου μας λέει ότι δεν βρίσκει την βαλίτσα της. Γυρνάνε με κοιτάνε όλοι και ξεσπούν στα γέλια. η βαλίτσα της βρέθηκε όχι πολύ μακριά. Έφτασε στην Ρόδο αλλά η ουσία είναι ότι βρέθηκε.

Ομαδική φωτογραφία αμέσως μετά την ολοκλήρωση της προθέρμανσης. Α-Δ: Πίσω: Μαρία Ζαραφωνίτη, Γιώργος Γάγκος, Κατερίνα Καλέμη, Αθηνά Μακράκη, Γιούλη Παναγιωτάκη, Καλυψώ Οικονομίδου, Μιχάλης Σουσούνης. Μπροστά: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, Στάθης Αβραμίδης, Κατερίνα Μάχου, Ελευθερία Αβραμίδου, Αγγελική Μυλωνάκου, Άρτεμις Ξενάκη, Αντρέας Ίντρα.

ΕΥΧΑΡΙΣΤIEΣ

Θα ήθελα να πω ότι παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε όπως το να παρευρισκόμαστε σε κάθε προπόνηση, να ταξιδέψουμε με κίνδυνο την υγεία μας λόγο της εξάπλωσης του κορονοϊού, να πληρώσουμε τα έξοδα για το ταξίδι και την συμμετοχή μας στους αγώνες, μπορέσαμε και ανταπεξήλθαμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τομέα του Υγρού Στίβου που ενέκρινε το ταξίδι μας και τον προπονητή μας Στάθη Αβραμίδη επειδή χωρίς αυτόν δεν θα είχε γίνει τίποτα. Είναι ένας άνθρωπος στον οποίο βλέπω ένα όραμα. Αυτό της ανάπτυξης της αθλητικής ναυαγοσωστικής στην Ελλάδα. Αγαπάει αυτό που κάνει και δεν χάνει την ευκαιρία να μεταδώσει τις γνώσεις του σε άλλους.