Μια Ευκαιρία Στα Παιδιά στο «Φεγγαράκι»
Αθήνα
21.05.2025. Είκοσι δύο μικροί μαθητές,
ηλικίας 2-6 ετών, διδάχθηκαν το πρόγραμμα «Μια ευκαιρία στα παιδιά» με
ενθουσιασμό. Επισκεφθήκαμε μαζί με το φίλο μου το νηπιαγωγείο «Φεγγαράκι» στην
Πεύκη επειδή ήταν ο παιδικός σταθμός που πήγαινε ο ίδιος όταν ήταν μικρός. Σε
όλη την διαδρομή η ανυπομονησία μας ήταν μεγάλη και δεν σταματήσαμε λεπτό να
μιλάμε για αυτό αναλύοντάς τις σκέψεις μας από το πως θα κάνουμε την παρουσίαση
του βιβλίου μέχρι και το πως πιστεύουμε πως θα αντιδράσουν τα παιδιά σε αυτή.
Όταν
φτάσαμε ο φίλος μου δεν μου έκρυψε πως το άγχος του είχε κορυφωθεί και ήταν
αρκετά πιο ανήσυχος από εμένα κάτι πολύ λογικό αφού θα ξανά έβλεπε τις παιδικές
του δασκάλες και τον χώρο που βίωσε τις πιο όμορφες παιδικές του αναμνήσεις. Εγώ
ίσως επειδή είχα ξανά παρουσιάσει ένα παραμύθι σε μικρά κορίτσια σε έναν
σύλλογο γυμναστικής ήμουν πιο προετοιμασμένη και έτοιμη για το τι θα
αντιμετωπίζαμε και προσπάθησα να τον καθησυχάσω. Στην είσοδο μας υποδέχτηκε μια
γλυκιά γυναίκα η οποία μας καθοδήγησε στην αίθουσα που βρίσκονταν τα παιδιά και
μας βοήθησε να στήσουμε τον υπολογιστή και τον προτζέκτορα για να μπορέσουμε να τους δείξουμε τις εικόνες
του παραμυθιού.
Όταν
μπήκαμε στην αίθουσα τα παιδιά σταμάτησαν να μιλάνε και μας παρατηρούσαν έντονα
ενώ τα μάτια τους έλαμπαν από περιέργεια και χαρά. Στην αρχή τους συστηθήκαμε
και τους εξηγήσαμε τον λόγο που τους είχαμε επισκεφθεί και εκεί άρχισαν οι
ερωτήσεις και οι απορίες τους σχετικά με το τι σπουδάζουμε. Αφού απαντήσαμε
στις περισσότερες ερωτήσεις τους, ζητήσαμε από τα παιδιά να μας πουν τα ονόματα
τους και το άθλημα με το οποίο ασχολούνται για να τα γνωρίσουμε καλύτερα.
Έπειτα ξεκινήσαμε την εξιστόρηση του παραμυθιού, το πρώτο μισό του βιβλίου το
αφηγήθηκε ο φίλος μου και το υπόλοιπο εγώ, με όσα πιο απλά και κατανοητά λόγια
μπορούσαμε. Δεν πίστευα στα μάτια μου ότι είκοσι δύο μικρά παιδιά είχαν
απορροφηθεί τόσο πολύ στο παραμύθι και στην αίθουσα η μόνη φωνή που ακουγόταν
ήταν η δικιά μας. Όταν η ιστορία τελείωσε η σιγή αυτή συνέχισε να υπάρχει αλλά
μόνο για λίγα δευτερόλεπτα καθώς οι απορίες των παιδιών ξεδιπλώνονταν μία-μία
και ο ενθουσιασμός τους ήταν αδύνατον να περιοριστεί. Για όση ώρα είχαμε στη
διάθεση μας μέχρι το διάλειμμα, τους κάναμε ερωτήσεις σχετικές με το παραμύθι όπως
«τι σας άρεσε πιο πολύ από την ιστορία» ή «ποιοι κίνδυνοι υπάρχουν όταν
κολυμπάτε μόνοι στη θάλασσα». Οι απαντήσεις τους ήταν ώριμες και
συνειδητοποιημένες για την ηλικία τους. Εκεί κατάλαβα πως ακόμα και τα παιδιά
που είναι μικρά σε ηλικία και το μυαλό τους είναι αθώο και απαίδευτο
δεν υστερούν καθόλου στην αντίληψη αλλά αντιθέτως αντιλαμβάνονται τα πάντα που
συμβαίνουν γύρω,ίσως και πιο έντονα από τους ενήλικες. Για αυτό τα ερεθίσματα που
λαμβάνουν σε αυτές τις ηλικίες καθορίζουν και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα στη
πορεία της ζωής τους. Έχοντας αυτό λοιπόν σαν σκέψη εγώ και ο φίλος μου
προσπαθήσαμε να κάνουμε την επίσκεψη μας μοναδική και αξέχαστη ώστε όσα άκουσαν
τα παιδιά από εμάς να τους χαραχτούν για πάντα στο μυαλό. Αποχαιρετήσαμε τα παιδιά με ένα μικρό κέρασμα
για να τα γλυκάνουμε και να τα επιβραβεύσουμε για την άψογη συμπεριφορά τους
και βγάλαμε φωτογραφίες με εκείνα να κρατάνε τον έπαινο τους και να κρύβουν τα
χαμόγελα που είχαν σχηματιστεί στα πρόσωπά τους. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία τόσο
για το συναίσθημα που μου δημιούργησε η καταπληκτική ομαδική συνεργασία με τον
φίλο μου όσο και για τις γνώσεις που αποκόμισα από την συναναστροφή με μια τόσο
τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία!
Η
διδασκαλία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο προπτυχιακών σπουδών της Σχολής
Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Εθνικού Καποδιστριακού
Πανεπιστημίου Αθηνών με την στήριξη του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας.
Χρησιμοποιήθηκε το εκπαιδευτικό υλικό του project
“Safe Greece”
που διατίθεται από την Ένωση Αθλητικής Ναυαγοσωστικής Ελλάδος με την στήριξη
του Princess Charlene of Monaco Foundation. Εικόνες:
Κωνσταντίνα Αλεξάνδρου.
