Η μεγάλη διοργάνωση BULSCA 2020 με δίδαξε ότι στην μικρής διάρκειας
ζωή μας, πρέπει να αποκτάω συνέχεια καινούργιες εμπειρίες. Και τα κατάφερα!
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κάθε πρωί ξυπνάω με μια φράση στο μυαλό
μου "Life is too short" Έτσι και εγώ θέλω να αποκτάω καινούργιες
εμπειρίες στην ζωή μου. Η συμμετοχή μου στην Βρετανική πανεπιστημιάδα αθλητικής
ναυαγοσωστικής αποτελεί μια νέα εμπειρία για εμένα. Έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι 4
μηνών. Τέσσερις μήνες γεμάτοι γέλια, χαρές αλλά και πολλά νέα πράγματα για
μένα. Χρήσιμα στην μετέπειτα επαγγελματική μου πορεία αλλά και σε προσωπικό
επίπεδο. Βιώματα ζωής που νιώθω πολύ τυχερή βιώνοντας τα και συμμετέχοντας μέσα
σε μια τέτοια ομάδα με αυτές τις εμπειρίες.
Μέσα Οκτωβρίου είχαμε το πρώτο μας
μάθημα στην Βάρκιζα και εκεί άκουσα για πρώτη φορά την Βρετανική Πανεπιστημιάδα.
Μου τράβηξε το ενδιαφέρον και αποφάσισα να συμμετάσχω. Έτσι δήλωσα την
συμμετοχή μου και ξεκίνησα. Δυστυχώς λόγο δικών μου άλλων δραστηριοτήτων δεν
είχα την δυνατότητα να πηγαίνω σε όλες τις προπονήσεις που είχαμε για την
προετοιμασία. Έτσι δεν νιώθω τόσο σίγουρη και έτοιμη ως προς την απόδοση μου,
γιατί αν πήγαινα στις προπονήσεις θα μπορούσα να δώσω περισσότερα και να δεθώ
πολύ με το άθλημα και την ομάδα. Τελειώνοντας επειδή όπως γνωρίζουμε δεν το έχω
και πολύ με την γραφή όπως και με την φωτογράφηση θα ήθελα να πω καλή επιτυχία
σε όλη την ομάδα.
ΤΑΞΙΔΙ
Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, τόσο για τους αγώνες
όσο και για το ταξίδι μου στο Bristol. Έχω ετοιμάσει τα πράγματα μου και ξεκινώ
για τη σχολή. Εκεί έχουμε κανονίσει να συναντηθούμε με έναν συναθλητή μου, για
να με πάρει με το αυτοκίνητο προς το αεροδρόμιο. Από την αγωνία μας, φτάνουμε στο αεροδρόμιο πρώτοι από την
υπόλοιπη ομάδα, με αποτέλεσμα να τους περιμένουμε. Σιγά, σιγά η ομάδα μαζεύτηκε
όλη. Ήρθε και ο κ. Στάθης και μου έδωσε την ενδυμασία μου, την οποία φόρεσα στα
γρήγορα, για να βγάλουμε όλοι φωτογραφίες. Όταν τελειώσαμε από τις φωτογραφίες,
αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τον έλεγχο, για να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο.
Όλα κύλησαν ομαλά και έτσι ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Ο χρόνος των τεσσάρων
ωρών μέσα στο αεροπλάνο δεν περνούσε με τίποτα με αποτέλεσμα από την αγωνία μας
να μην μπορούμε να κοιμηθούμε.
Μετά από 4 ώρες βαρεμάρας φτάσαμε. Το μαρτύριο μόλις άρχιζε... Τι εννοώ; θα
καταλάβετε στη συνέχεια. Μπήκαμε ξανά στην διαδικασία των τυπικών ελέγχων του
αεροδρομίου και στη συνέχεια, φτάσαμε στην αίθουσα παραλαβής των αποσκευών.
Εκεί διαπιστώσαμε ότι από κάποιες αποσκευές έλειπαν αξεσουάρ που είχαν
τοποθετήσει τα παιδιά για να αναγνωρίζουν τις βαλίτσες τους. Απόρροια ήταν να
δημιουργηθεί γκρίνια. Βγήκαμε από το
αεροδρόμιο και αναχωρήσαμε με λεωφορείο. Το λεωφορείο ήταν διώροφο και για να
βλέπουμε καλύτερα την διαδρομή, αποφασίσαμε να καθίσουμε στο πάνω μέρος. Η
στάση του λεωφορείου ήταν 3' από το ξενοδοχείο και δεν χρειάστηκε να
περπατήσουμε πολύ με τις αποσκευές. Μόλις φτάσαμε, χωρίσαμε τα δωμάτια, αφήσαμε
τις αποσκευές μας και κατεβήκαμε για μια μικρή εξερεύνηση του Bristol. Εκεί
φάγαμε, γιατί ήμασταν νηστικοί από το πρωί.
1η ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Η ημέρα των αγώνων είχε ξημερώσει. Ξυπνήσαμε νωρίς για πρωινό. Έπειτα,
ξεκινήσαμε για το Hengrove Park Leisure Center, όπου διεξάγονταν οι αγώνες.
Όταν φτάσαμε, ο κ. Στάθης μας έδωσε τις τελευταίες πληροφορίες για τους αγώνες
(ώρες που διαγωνιζόμαστε, σε ποιους διαδρόμους και με ποιες σειρές στα
αγωνίσματα). Στην συνέχεια, ακολούθησε προθέρμανση. Η πισίνα ήταν 50μ, ενώ η
πισίνα που κάναμε προετοιμασία 25μ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα κάνοντας μια φορά
όλη την πισίνα, να κουραστώ καθώς δεν είμαι αθλήτρια υγρού στίβου αλλά ξηράς.
Όταν βγήκα από την πισίνα, κατευθύνθηκα προς τις κερκίδες ακούγοντας τον κ.
Στάθη που μας καλούσε να βγάλουμε φωτογραφίες. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσα από
τις φωτογραφίες, όχι όμως για πολύ.
12,5 μέτρα ρίψη σχοινιού
Το πρώτο αγώνισμα μου ήταν 12,5μ ρίψη σχοινιού με τη συναθλήτρια μου Μαρία
Ζαραφωνίτη. Ήμασταν έτοιμες. Πήραμε τις θέσεις μας και περιμέναμε για το
σφύριγμα των διαιτητών. Όταν ο διαιτητής σφύριξε, η Μαρία άρχισε να μαζεύει το
σχοινί και εγώ τότε την εμψύχωνα. Δυστυχώς όμως, το σχοινί δεν έφτασε ποτέ σε
εμένα και έτσι τελείωσε ο χρόνος.
Χαμόγελα χαράς μετά την συμμετοχή στο πρώτο αγώνισμα της διοργάνωσης. Α-Δ: Μικαέλα Χαραλάμπους, Μαρία Ζαραφωνίτη και Στεφανία Καστρινού. |
100 μέτρα μεταφορά
ανδρεικέλου με πέδιλα
Πήρα τα πέδιλα μου και μπήκα στο δικό μου διάδρομο. Για έναν περίεργο λόγο,
ένιωθα αρκετά εξαντλημένη και αγχωμένη. Αυτό ίσως να οφειλόταν στο ότι δεν
ήμουν επαρκώς προετοιμασμένη. Στην συνέχεια, ακολούθησε εκφώνηση των αθλητών,
κατά την οποία ο εκφωνητής έκανε λάθος και με παρουσίασε με διαφορετική προφορά
του επιθέτου μου. «Τσιαραλάμπους»,
όταν το άκουσα πέθανα στα γέλια. Ανέβηκα στον βατήρα και περίμενα το άκουσμα
του διαιτητή. Με το σφύριγμα βούτηξα στην πισίνα και άρχισα να κολυμπώ όσο πιο
γρήγορα μπορούσα. Όταν έφτασα στα 50μ και έπρεπε να ανασύρω το ανδρείκελο που
βρισκόταν στον πυθμένα της πισίνας, είχα χάσει όλες μου τις δυνάμεις. Καθώς
βούτηξα για να πάρω το ανδρείκελο από το βυθό, νόμιζα ότι δε θα καταφέρω να ξαναβγώ
στην επιφάνεια εξαιτίας της κούρασης. Τα κατάφερα και ξεκίνησα την ρυμούλκηση
για 50μ. Τα κατάφερα και τερμάτισα. Όταν σφύριξε ο διαιτητής για να βγούμε από
την πισίνα, δε μπορούσα να περπατήσω με αποτέλεσμα να καθίσω για να χαλαρώσω.
Μόλις ηρέμησα, πήγα στις κερκίδες και άκουσα τα συγχαρητήρια από τους
συναθλητές μου.
100μ Μεταφορά Ανδρεικέλου με Πέδιλα. Στον Βατήρα 2, η Μικαέλα Χαραλάμπους έτοιμη για εκκίνηση. |
Τελειώνοντας την μέρα, ο κ. Στάθης είχε κλείσει να πάμε για φαγητό.
Περπατούσαμε μέσα στο κρύο 40' και φτάνοντας στον προορισμό μας, αντικρίσαμε
ένα άθλιο χώρο που δίπλα από τα τραπέζια κοιμόντουσαν κάποιοι συναθλητές μας
από τις Αγγλικές ομάδες. Σα να μην έφτανε αυτό, το φαγητό ήταν αηδιαστικό.
Απόρροια αυτού, ήταν να φύγουμε από το μαγαζί νηστικοί και δυσαρεστημένοι.
2η ΜΕΡΑ ΑΓΩΝΩΝ
Ξυπνήσαμε ακόμη πιο νωρίς για την δεύτερη μέρα των αγώνων. Κατεβήκαμε για
το πρωινό που δεν προλάβαμε να φάμε ποτέ, γιατί δεν θα προλαβαίναμε το
λεωφορείο. Τελικά όμως χάσαμε το λεωφορείο και έτσι φτάσαμε καθυστερημένοι. Η
2η μέρα των αγώνων ήταν αφιερωμένη στα σενάρια ξηράς και νερού. Εγώ και η
συναθλήτρια μου Μαρία ήμασταν εθελόντριες. Όταν φτάσαμε στο κολυμβητήριο, μας έβαλαν
όλους σε μια αίθουσα. Εμένα και την Μαρία μας έβγαλαν έξω, διότι δεν
συμμετείχαμε. Καθόμασταν όλη τη μέρα στις κερκίδες βγάζοντας φωτογραφίες και
βίντεο την υπόλοιπη ομάδα. Ααα ξέχασα να σας πω έριξα και έναν υπνάκο σε ένα
κάθισμα. Μόλις τελείωσαν όλες οι ομάδες, μπήκαμε όλοι ξανά στην αίθουσα για τις
απονομές των βραβείων. Η Ελλάδα κέρδισε σε δύο αγωνίσματα. Όταν η μέρα τελείωσε
και όλες οι ομάδες άρχισαν να φεύγουν, εμείς ξανά μπήκαμε στο κολυμβητήριο για
φωτογραφίες και συνεντεύξεις. Όλη η ομάδα ήταν κουρασμένη από τους αγώνες, την
πείνα, έλλειψη ύπνου και της αφόρητης ζέστης στο κολυμβητήριο. Ο κ. Στάθης επέμενε
να βγάλουμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Μετά από πολλές εντάσεις, έφτασε η ώρα να
φύγουμε τελευταίοι από το κολυμβητήριο για το ξενοδοχείο.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Από την προηγούμενη ημέρα ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, γιατί θα αναχωρούσαμε
ξημερώματα για το αεροδρόμιο. Πήγαμε στο αεροδρόμιο με το λεωφορείο. Κάναμε
τους τυπικούς ελέγχους και μπήκαμε στο αεροπλάνο. Δεν έχω να σας διηγηθώ τίποτα
σπουδαίο κατά την διάρκεια της πτήσης, γιατί οι 4 ώρες του ταξιδιού αυτή την
φορά πέρασαν πολύ γρήγορα. Από την κούραση κοιμήθηκα, πριν καν αναχωρήσει το
αεροπλάνο για Αθήνα. Έκανα μια διακοπή στον ύπνο μου για ένα σνακ και κοιμήθηκα
ξανά, ώσπου με ξύπνησε η αεροσυνοδός για να ανοίξω το παράθυρο μου λόγω
προσγείωσης. Όταν ξύπνησα, ήμασταν πάνω από την Αθήνα. Αυτό είχε ως συνέπεια,
το όνειρο μου κάπου εδώ να φτάσει στο τέλος του και να προσγειωθώ στην
πραγματικότητα και στον Ελευθέριο Βενιζέλο. Φωτογραφίες: Στάθης Αβραμίδης.
Η ομάδα του ΤΕΦΑΑ Αθήνας με φοιτητές από την Ελλάδα και την μοναδική, την δική μας Κυπριοπούλα, Μικαέλα Χαραλάμπους. |