Πικρός ανήφορος. Γλυκιά κορυφή.
Tο 1978, όταν η Olivia Newton John ρώτησε τον John Travolta:
«Αυτό είναι το τέλος;» εκείνος απάντησε: «Φυσικά όχι. Είναι μόνο η
αρχή!» Θα θυμάμαι το 1ο Μεσογειακό Πρωτάθλημα Ναυαγοσωστικής ως την
απόλυτη δικαίωση των οραματισμών μου, μια που είχαμε τις περισσότερες επιτυχίες
στην ιστορία της Ελλάδας. Ο θρίαμβος θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους ή την
αφετηρία νέων επιτυχιών. Στο άρθρο καταγράφω όσα έκανα αναλαμβάνοντας 12 ρόλους
και συλλογισμούς για το μέλλον.
Προκλήσεις
Οι δυσκολίες ήταν πολλές και συχνά ανυπέρβλητες. Χρειάστηκε να φορέσω πολλά «καπέλα» (προπονητής, αθλητής, manager, φωτογράφος, camera-man, μοντέρ, σκηνοθέτης, υπεύθυνος marketing, υπεύθυνος επικοινωνίας, επιμελητής περιοδικού, γ. γραμματέας MLC, πρόεδρος ΕΑΝΕ, χορηγός). Πρώτον, η διεξαγωγή προπονήσεων γινόταν σε 5 μέρη (Θεσσαλονίκη, Δάφνη, Άλιμος, Κάλυμνος, Γραμματικό). Δύσκολος ο συντονισμός, η επιλογή αθλητών, η συνοχή και η προπόνηση σκυταλοδρομιών. Δεύτερον, η αναζήτηση βατραχοπέδιλων για να ενισχυθούν αθλητές μας ήταν επεισοδιακή. Αγόρασα πέδιλα που δεν χρησίμεψαν. Ζήτησα βοήθεια από τον Μιχαήλ Σουσούνη. Προσφέρθηκε να βοηθήσει αλλά οι διαστάσεις δεν βόλευαν. Τρίτον, οι αγώνες θα ματαιώνονταν αλλά τα επιχειρήματά μου έκαμψαν τους δισταγμούς του «πατέρα» της MLC, Χάραλντ Βερβάκι. Τέταρτον, συνέβαλλα για να γίνει η Κυπριακή Ομοσπονδία μέλος της MLC και να αγωνιστούν και μάλιστα με διακρίσεις. Πέμπτον, βρήκα ή δαπάνησα τεράστια ποσά για την ομάδα. Συνολικά, οι χειρισμοί μου χάρισαν στην Ελλάδα λαμπρές διακρίσεις, ωφέλησαν άλλες χώρες και έκαναν μια ταπεινή αλλά ιστορική αρχή σε Μεσογειακό επίπεδο.
50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου
Είχα
την χαρά να αγωνιστώ με τον φίλο Γιάννη Μπρούτζο, παλιό κολυμβητή και
Πανελληνιονίκη ναυαγοσωστικής και τον φίλο/φοιτητή μου, Διονύση Ασημακόπουλο. Η
κούρσα μου ήταν την τελευταία μέρα. Ήμουν ήδη κουρασμένος από τις τρεχάλες και την
επίλυση προβλημάτων της Ελλάδος και των Μεσογειακών Αγώνων των προηγούμενων
ημερών. Βούτηξα χωρίς προθέρμανση λόγω αιφνίδιας αλλαγής του προγράμματος. Στον
βατήρα εκκίνησης, ένιωσα τα πόδια μου να πονάνε και να καίνε από την κόπωση. Όταν
βούτηξα, παρόλο που φορούσα σκουφί, το κεφάλι μου έτσουξε από το έγκαυμα που
είχα από τον ήλιο. Η κούρσα ήταν πιο αργή από το προσωπικό μου ρεκόρ. Το πλασάρισμα
στην οκτάδα μου είναι αδιάφορο γιατί αγωνίστηκα για την χαρά της συμμετοχής.
4x25μ
Μεταφοράς Ανδρεικέλου
Ξεκινάω ψύχραιμος. Προσπαθώ να βγάλω την κούρσα χωρίς αναπνοή. Το ανδρείκελο γλυστράει. Μεταβιβάζω καλά στον Διονύση. Ο Διονύσης κολυμπάει φιλότιμα. Πασάρει στον Γιάννη, που κάνει ό,τι μπορεί. Τελευταίος είναι ο Εφραίμ, που δεν τον είχαμε στις προπονήσεις λόγω εργασίας. Οι Ιταλοί έχουν φύγει μπροστά. Δίνουμε αγώνα για μια θέση στο βάθρο. Τερματίζουμε πίσω από τους Κυπρίους. Χάλκινο μετάλλιο. Η επιτυχία ήταν γλυκιά για όλους. Δικαίωση για εμένα και τον Εφραίμ που συμμετέχουμε χρόνια σε αγώνες και επιβράβευση για τον Γιάννη και τον Διονύση που πίστεψαν στο όνειρο μου.
Απολογισμός
Όταν τελείωσαν οι αγώνες, είχα διοικητικό φορτίο. Σε μια στιγμή, η διαδρομή που διανύω από το 2011 (όταν άρχισα να ασχολούμαι με το άθλημα), πρόβαλλε σαν ταινία. Θυμήθηκα πρόσωπα και καταστάσεις. Άλλοι με υποστήριξαν και άλλοι με βοήθησαν να αποκτήσω πολύτιμα διδάγματα με τον δύσκολο τρόπο. Έβγαλα έρπη και βούρκωσα. «Θα υπάρξει συνέχεια ή εδώ τελειώνουν όλα;» Συνήθως κάνουμε απολογισμό όταν αποσυρόμαστε. Έως τώρα, η προσπάθειά μου είχε αποφέρει την συμμετοχή ή διοργάνωση 24 αγώνων/επιδείξεων σε Ελλάδα/εξωτερικό και 49 μετάλλια ως αθλητής, προπονητής ή αρχηγός ομάδας σε διεθνές, μεσογειακό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο! Όσα επιτεύχθηκαν θα γίνουν αντιληπτά, όταν αποσυρθώ. Μέχρι αυτό να συμβεί, ελπίζω να έχουμε εμπνεύσει συνεχιστές. Άπλωσα χέρι συνεργασίας επανειλημμένα σε θεσμικούς παράγοντες (ΕΣΝΕ, ΕΕΣ, ΓΓΑ, ΚΟΕ, ΥΠΠΟΑ, σχολές ναυαγοσωστικής, αθλητικούς συλλόγους). Ελπίζω να υπάρξει συνέχεια για το καλό της Ελλάδας. Εάν δεν τα καταφέρω, θα έχω την πικρή δικαιολογία πως έκανα ό,τι μπορούσα. Αυτά που επιτεύχθηκαν, είναι τεράστια εάν αναλογιστούμε τα εμπόδια (οικονομικά, ίντριγκες, αδιαφορία, φθόνος). Θα μπορούσαμε περισσότερα εάν υπήρχε μαζική συμμετοχή ομάδων και αθλητών. Ξέρω, θα πει κανείς, ότι ήδη έχουν επιτευχθεί πολλά (περιοδικό, σεμινάρια, ένταξη αθλήματος στο πανεπιστήμιο, αγώνες σε Ελλάδα/εξωτερικό, συμπόσια, διακρίσεις). Αλλά η αίσθηση ότι υπάρχουν ικανότητες και γνώσεις για όσα ίσως δεν επιτευχθούν ποτέ, θα με στοιχειώνει. Οι περισσότεροι θα πουν: «Στάθη, τώρα μιλάει η κούραση. Όταν ξεκουραστείς, θα συνεχίσεις, γιατί πάντα έτσι κάνεις!» Λάθος εκτίμηση. Φτάσαμε ψηλότερα από όσο ονειρευτήκαμε και πολύ ψηλότερα από όσο επέτρεπαν οι οικονομικές και βιολογικές μας δυνάμεις. Αυτά τα αποτελέσματα δεν προήλθαν από μια αναγνωρισμένη και επιδοτούμενη αθλητική ομοσπονδία, αλλά από το υστέρημα ελάχιστων ονειροπόλων. Πολεμηθήκαμε, συγχωρέσαμε τους αντιπάλους μας και απλώσαμε χέρι φιλίας. Ελπίζω αυτή η επιτυχία να είναι η «αρχή» και όχι το «τέλος». Ελπίζω η ζωή να μιμείται το Hollywood. Ελπίζω Travolta να έχεις δίκιο! Εικόνες: ΕΑΝΕ.
