Το «Ελληνικό παράδοξο» του αθλοσώστη που τερμάτιζε τελευταίος και κέρδιζε!

 

Το «Ελληνικό παράδοξο» του αθλοσώστη

που τερμάτιζε τελευταίος και κέρδιζε!

 

Γίνεται να απορρίπτεσαι ή να τερματίζεις τελευταίος και να βγαίνεις νικητής; Θα πει κανείς ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Πράγματι. Αυτό ήταν το «Ελληνικό παράδοξο» της παρουσίας μου στους Παγκόσμιους Αγώνες Ναυαγοσωστικής 2022.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Για να ανταποκριθώ στις πολλαπλές ανάγκες, φόρεσα καπέλα φωτογράφου, εικονολήπτη, δημοσιογράφου, βοηθού Πρωτέα Καλύμνου, προέδρου ΕΑΝΕ, αθλοσώστη, προπονητή του πατέρα μου και εκπροσώπου της Ελλάδας στα συμβούλια της Μεσογειακής και Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Αυτές οι 8 ημέρες, ήταν οι πιο «πυκνές» της ζωής μου και το ευτυχές επιστέγασμα 18 ετών. Η αποστολή ήταν «δώρο» αφού ταξιδέψαμε στην εορτή του Αγίου Ευσταθίου.

Ο Στάθης Αβραμίδης παρακολουθεί την διεξαγωγή των αγώνων.

Στο Call Room λίγο πριν την κούρσα με τον μετέπειτα φίλο αθλοσώστη.
Α-Δ: Stathis Avramids, Uwe Wallasch 

Οι αγώνες, μας γέμισαν εμπειρίες και συγκίνηση. Ρίγος μας έπιασε όταν φτάσαμε. Ο λόγος είναι απλός. Όσοι γνωρίζουν γεγονότα, θυμούνται ότι σε προηγούμενες διεθνείς διοργανώσεις, η συμμετοχή μου και άλλων Ελλήνων διακεκριμένων σε εθνικές διοργανώσεις, απορρίφθηκε από ευυπόληπτους ανθρώπους με το σκεπτικό της μπύρας Amstel. Γιατί; «Γιατί έτσι τους αρέσει!» Χάρη στην μεσολάβηση διεθνών παραγόντων, δεν χρειάστηκε να ζητιανέψω την συμμετοχή των αθλοσωστών της ΕΑΝΕ από κάποια πεφωτισμένα ιερατεία (στα οποία, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αισθάνομαι τεράστια ευγνωμοσύνη αφού αποτέλεσαν την αιτία ιδρύσεως και του θριάμβου της ΕΑΝΕ, και για αυτό τους έχω ζητήσει γραπτά την εφεξής συνεργασία εις ένδειξη ειλικρινούς ευγνωμοσύνης).

 

ΑΓΩΝΕΣ

Ως αθλοσώστης συμμετείχα σε 4 αγωνίσματα. Σε όλα ήμουν ευτυχής χωρίς αγωνιστικό άγχος.

Στα 50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου, πατάω στον βατήρα εκκίνησης ευτυχισμένος. Αν και απροπόνητος, τερμάτισα 19^ος σε σύνολο 23 αθλοσωστών με χρόνο 50.05. Δίπλα μου ο κωφάλαλος Γερμανός αθλοσώστης, Uwe Wallasch, με τον οποίο γίναμε φίλοι. Αφού με πέρασε, με συνεχάρη και μου χάρισε μια μπλούζα. Αυτή είναι η ομορφιά του αθλητισμού!

 

Εκκίνηση στο αγώνισμα 50μ Μεταφοράς Ανδρεικέλου. Αν και απροπόνητος λόγω υποχρεώσεων
στην τελική κατάταξη ο Στάθης Αβραμίδης (αριστερά) πέρασε αρκετούς αθλοσώστες.

Στον Δρόμο 2km, είμαι έτοιμος για την εκκίνηση. Ο ένας μήνας που κατάφερα να προπονηθώ (γιατί ταυτόχρονα είχα τεράστιο διοικητικό φόρτο για τους εθνικούς και παγκόσμιους αγώνες), με βοήθησε να βγάλω αξιοπρεπώς την κουραστική κούρσα. Τερματίζω 10^ος σε σύνολο 13 αθλοσωστών. Ήρεμος. Χαρούμενος. Πλήρης.

 

Στην αφετηρία λίγο πριν την εκκίνηση του Αγώνα Δρόμου 2km. 

Αγώνας Δρόμου 2km. 

Στον Δρόμο 90μ, η κούρσα ήταν γρήγορη. Τερμάτισα 6^ος στη σειρά μου. Προκρίνομαι στην επόμενη φάση. Αγνοώντας ότι θα αγωνιστώ ξανά, αφιερώθηκα στην κούρσα του πατέρα μου. Όταν με φώναξαν στο σημείο εκκίνησης, απουσίαζα. Έτσι στην τελική κατάταξη δηλώθηκα ως DNS (Did Not Show). Τι θα είχα καταφέρει; Μάλλον όχι πολλά. Αλλά τι σημασία έχει; 

 

Εκκίνηση στο αγώνισμα Δρόμου 90μ. Ο συναγωνισμός ήταν μεγάλος.

Εκκίνηση στο αγώνισμα Δρόμου 90μ. Ο Στάθης στην διαδρομή 4.

Αγώνισμα «Σημαίες». Το 2017 στην Αμερική είχα τραυματισμούς. «Εάν δεν τραυματιστώ θα είναι καλά», σκέφτηκα. Παραλίγο να χάσω την εκκίνηση από λάθος της γραμματείας. Εμφανίζομαι πριν δοθεί εκκίνηση και οι κριτές μου επιτρέπουν να αγωνιστώ. Σφύριγμα. Τρέχουμε. Πιάνουν τις σημαίες μπροστά μου. Έχει μείνει μια αρκετά αριστερά. Την βλέπει ο διπλανός μου και με βουτιά την αρπάζει. Βγαίνω εκτός από την πρώτη κούρσα. «Είχα την ευκαιρία  μου. Ευχαριστώ», είπα στην γυναίκα κριτή και μου χαμογελάει. Αυτή ήταν η τελευταία «βουτιά» σε αγωνιστικό επίπεδο.

 

Εκκίνηση στο αγώνισμα "Σημαίες".

Οι προσωπικές αγωνιστικές "αποτυχίες", υπερσκελίστηκαν από τους διοικητικούς και προπονητικούς θριάμβους που προηγήθηκαν και ακολούθησαν. Ήμουν παρών στις κούρσες των αθλοσωστών του Πρωτέα που επιβραβεύτηκαν με πανελλήνια ρεκόρ και ημιτελικούς και στην απονομή χρυσού μεταλλίου του Παντελή. Όλοι αυτοί οι αθλητές ήταν εκεί επειδή αγάπησαν την «κόρη» μου, την αθλητική ναυαγοσωστική. Ήμουν ευτυχής. Δεν χρειαζόταν να στείλω κανένα «ηχηρό μήνυμα» ούτε να βαφτίσω «θρίαμβο» (για εθνική εσωτερική κατανάλωση) κάποια αγωνιστική «πανωλεθρία» (όπως άλλοι). Όσοι διαβάζουν αποτελέσματα και ξέρουν και καταλαβαίνουν.  

Αναμνηστική φωτογραφία με αντιπάλους αθλοσώστες μετά τον τερματισμό. 

Στάθης και Παντελής κατά τη διάρκεια της τελευταίας αγωνιστικής ημέρας για την Ελλάδα.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αρκετοί, παρατήρησαν ένα «Ελληνικό παράδοξο» και με ρωτούσαν με απορία: «Γιατί έχεις 2 διαπιστεύσεις στον λαιμό σου; Μία δεν αρκεί;» «Politics», απαντούσα, προσθέτοντας: «Ως επίσημος, εκπροσωπώ την Ελλάδα αλλά ως αθλοσώστης αγωνίστηκα με το Βέλγιο γιατί δεν γινόταν αλλιώς!» Χαμογελούν με νόημα. Χαμογελώ και εγώ. Ο δρόμος είναι πια ανοιχτός για την συμμετοχή σε Μεσογειακούς Αγώνες με Εθνική Ομάδα και σε Πανευρωπαϊκούς και Παγκόσμιους Αγώνες σε διασυλλογικό επίπεδο με ξένη ομάδα. Συμπέρασμα: Μπορεί αγωνιστικά να είχα βγει σχεδόν τελευταίος αλλά όλες αυτές οι αθλητικές, διοικητικές επιτυχίες και ευκαιρίες της ΕΑΝΕ με έκαναν να αισθάνομαι νικητής! Κάνω λάθος; Εικόνες: ΕΑΝΕ. 

Α-Δ: Στάθης και Παντελής Αβραμίδης. Οι αγώνες ήταν επιτυχημένοι.
Χαμογελούν γιατί έζησαν έκαναν πραγματικότητα ένα όνειρο δεκαετιών.