Το Μεσογειακό
στο παζλ των αναμνήσεων μου!
Τέλος Ιουλίου έγιναν Μεσογειακοί Αγώνες Ναυαγοσωστικής στην Ρώμη. Με 2 αθλητές του ΝΟΚ Πρωτέα και 13 άλλους, σχηματίσαμε Εθνική Ομάδα και κερδίσαμε 32 μετάλλια.
Επειδή είμαι μικρή, δεν περίμενα ποτέ να έχω μια τέτοια ευκαιρία να συμμετάσχω σε αγώνες στο εξωτερικό. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη, με τα καλά και τα κακά της, γιατί όλα μετράνε στο παζλ των αναμνήσεων της ζωής.
Τα ευχάριστα μας γεμίζουν και τα δυσάρεστα μας διδάσκουν. Θα ήθελα να είχαν συμμετάσχει κι αλλά άτομα του Πρωτέα διότι οι άλλοι αθλητές μου ήταν άγνωστοι και δεν είχα πολύ χρόνο για να τους μάθω. Επειδή ήμουν η μικρότερη της αποστολής, ένιωθα λίγο μοναξιά, αλλά ευτυχώς είχα τον προπονητή μου, Μιχάλη Γλυνάτση, που με βοήθησε και με στήριξε πολύ όταν το χρειάστηκα διότι υπήρξαν κάποιες στιγμές που ήταν δύσκολες για πολλούς λόγους.
Για παράδειγμα η ζεστή ήταν ανυπόφορη, πηγαίναμε να δούμε αξιοθέατα και δεν υπήρχε σκιά ούτε εύκολη πρόσβαση για νερό και για κάποιους από εμάς (βασικά για όλους μας) αυτό ήταν ταλαιπωρία. Επίσης ο προπονητής μου με βοήθησε πολύ ψυχολογικά διότι στα ατομικά αγωνίσματα δεν κατάφερα να πέσω γιατί έτυχε να τραυματιστώ, αλλά ευτυχώς κατάφερα να πέσω στα ομαδικά αγωνίσματα και να κερδίσω μετάλλια. Άλλο ένα κομμάτι που μου άρεσε πολύ ήταν όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο στην Αθήνα εγώ και ο προπονητής μου μας περίμενε εκεί ο κύριος Στάθης Αβραμίδης με ρούχα εθνικής Ελλάδας και πήγαμε να αλλάξουμε. Μετά περιμέναμε την πτήση. Ερχόταν κόσμος να φωτογραφηθεί μαζί μας, αυτό είναι κάτι που μου άρεσε και θα μείνει αξέχαστο.
Οι σκυτάλες ήταν ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στους αγώνες, καταφέραμε να κερδίσουμε την δεύτερη θέση στις δυο σκυτάλες που συμμετείχα. Είχαμε ομαδικότητα και στηρίζαμε η μια την άλλη. Μου άρεσε πολύ αυτό. Στο αγώνισμα μου, 200μ εμπόδια, πίστευα πως θα τα πάω καλά. Όταν άκουσα την σφυρίχτρα της εκκίνησης, κάτι μου είπε ότι δεν θα πάω καλά. Πήγα δυνατά τα πρώτα 50μ και ας ήμουν από τις τελευταίες.
Μετά την στροφή, τα χέρια μου είχαν κουραστεί πολύ και όταν έφτασα στο δεύτερο εμπόδιο, βούτηξα να το περάσω. Νόμιζα πως το είχα περάσει, έστριψα το κεφάλι ελάχιστα και μου ήρθε στο κεφάλι το εμπόδιο. Όταν έφτασα στα 100μ, σταμάτησα γιατί ζαλιζόμουν υπερβολικά και δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ντρεπόμουν παρά πολύ και απογοητεύτηκα που δεν μπόρεσα να τερματίσω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά τώρα κατάλαβα πως όλα αυτά μέρος της ζωής ενός αθλητή. Δεν μπορείς πάντα να είσαι τέλειος και να βγαίνεις πρώτη ή να κάνεις τους χρόνους που θες. Μόνο έτσι μαθαίνεις και πας μπροστά.
Είμαι πολύ χαρούμενη που είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε αυτούς τους αγώνες, να ζήσω μια τέτοια εμπειρία και να γνωρίσω άτομα. Εγώ και ας μην ασχολούμαι με την ναυαγοσωστική ούτε ένα χρόνο, πιστεύω ότι τα πήγα καλά, αλλά και ακόμα και εάν δεν τα πήγα, είμαι υπερήφανη για τον εαυτό μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εικόνες: ΕΑΝΕ.
