Μεσογειακό Ναυαγοσωστικής: Ομαδικό
όνειρο ή επιθυμία λίγων;
Το 1ο Μεσογειακό Πρωτάθλημα Ναυαγοσωστικής ήταν για μένα μια πολυεπίπεδη πρόκληση. Αρχικά ήμουν γεμάτος εμπειρίες από το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Βετεράνων Ναυαγοσωστικής (10 μήνες πριν στο Βέλγιο), όπου αγωνίστηκα σε πισίνα και θάλασσα, φέροντας 2 μετάλλια και 5 πλασαρίσματα στην οχτάδα. Κατάφερα να είμαι ο πρώτος Έλληνας που κατακτούσε μετάλλιο σε Πανευρωπαϊκούς αγώνες, γεγονός πολύ σπουδαίο για εμένα καθώς ήταν η μεγαλύτερη αθλητική μου επιτυχία έως τότε, ενώ παράλληλα για τον κόσμο της Αθλητικής Ναυαγοσωστικής στην Ελλάδα ήταν λόγος χαράς και ίσως υπερηφάνειας. Ακολούθησαν οι επιτυχίες του Παντελή Αβραμίδη εξίσου σημαντικές και ιδιαίτερες. Ισχύει αυτό που λένε ότι οι επιτυχίες γεννούν επιτυχίες. Καθώς μάζευα τις αποσκευές μου από το Βέλγιο, είχα μια γλυκόπικρη αίσθηση επειδή δεν ήξερα εάν θα υπήρχε ποτέ η δυνατότητα να συγκροτήσουμε Εθνική Ομάδα και να καταφέρουμε να αγωνιστούμε σε ομαδικά αγωνίσματα.
Είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις με τον Στάθη σχετικά με τους αγώνες και του είχα προτείνει πλάνο αγώνων με αγωνίσματα πισίνας και θάλασσας ανοιχτής κατηγορίας, βετεράνους και νέους, καθώς ήθελα να προσφέρω στην νέα Συνομοσπονδία. Όμως δεν γνώριζα ότι οι Ιταλοί διοργανωτές δεν θα λάμβαναν υπόψιν καμία πρόταση.
Όταν ενημερώθηκα για το τελικό
πρόγραμμα, εξέφρασα ενστάσεις για το παράβολο συμμετοχής καθώς δεν φαινόταν
καλό οιωνός για την καθιέρωση της. Μια διοργάνωση τέτοιου επιπέδου με παράβολο
μόλις 15 ευρώ, που στερούσε και τη συμμετοχή σε βετεράνους και νέους, δεν κινήθηκε
σωστά. Αυτό μένει να επιβεβαιωθεί η διαψευστεί στο μέλλον.
Στο άκουσμα της αθλητικής εγκατάστασης
που θα φιλοξενούσε τους αγώνες, εκστασιάστηκα. Το κολυμβητήριο Foro Italico είναι στάδιο που έχουν γίνει διοργανώσεις Πανευρωπαϊκού και
Παγκόσμιου επιπέδου κολύμβησης και έχουν αγωνιστεί πολλοί Έλληνες με επιτυχίες.
Ένιωσα τιμή να αγωνιστώ εκεί. Η προετοιμασία μου ήταν μέτρια λόγω μεταπτυχιακού
και αλλεπάλληλων υποχρεώσεων σε Αθήνα και Κάλυμνο. Δεν προετοιμάστηκα όπως
ήθελα, όμως έκανα αξιόλογη προετοιμασία και δεδομένης της χειμερινής μου
απροπονησιάς, αισθανόμουν καλά.
Προσπάθησα να στείλω προγράμματα στον
Στάθη για να προπονήσει τους αθλητές στην Αθήνα αλλά δεν είχα δεδομένα και μετά
από συζητήσεις, καταλήξαμε στο γεγονός πως οι αθλητές της Αθήνας θα
προετοιμάζονταν καλά μόνο αν ήμουν εγώ εκεί οπότε τους προετοίμασε όπως νόμιζε εκείνος.
Στην Κάλυμνο έκανα ό,τι μπορούσα για να προπονήσω την Εβελίνα (η μικρότερη
αθλήτρια της αποστολής).
Ταξίδι
Ο καιρός πέρασε. Ταξιδέψαμε με την
Εβελίνα από την Κάλυμνο στην Κω για να πάρουμε το καράβι για Πειραιά καθώς η
Κάλυμνος δεν έχει καθημερινή σύνδεση με τον Πειραιά και τα αεροπορικά εισιτήρια
ήταν δυσεύρετα. Μετά από 12 ώρες, φτάσαμε στον Πειραιά και μετά στο αεροδρόμιο
όπου συναντήσαμε και τα άλλα μέλη της αποστολής. Η πτήση ήταν ωραία χωρίς
αναταράξεις. Υπήρχε μια καθυστέρηση που μας ανάγκασε να χάσουμε την πρώτη μέρα
προπόνησης.
Όταν φτάσαμε, πήραμε 2 βανάκια και
ξεκινήσαμε για το κατάλυμα μας το οποίο ήταν σε μια γειτονιά της Ρώμης 12 λεπτά
με όχημα μακριά από το κολυμβητήριο. Όταν φτάσαμε στο κατάλυμα, ξεκινήσαμε να
λύνουμε γρίφους για να έχουμε πρόσβαση στα δωμάτια. Μετά πήγαμε να πάρουμε νερά
και είδη πρώτης ανάγκης. Το ίδιο βράδυ πήγαμε για φαγητό και συζητήσαμε
προβλήματα διαμονής που είχαν προκύψει και αποφασίσαμε να αλλάξουμε κατάλυμα
την επόμενη μέρα.
Αγώνες
Την επόμενη μέρα αγωνιζόμασταν σε μια
πανέμορφη αλλά άγνωστη πισίνα σε μια διοργάνωση που δεν υπήρχε καμία ανακοίνωση
στα Αγγλικά και έπρεπε να ψαχνόμαστε για το ποιος αγωνίζεται και πότε. Κάναμε προθέρμανση
και κάτσαμε στην κερκίδα, περιμένοντας να ξεκινήσει η διοργάνωση. Καθώς δεν
γνωρίζαμε πόσο θα κρατήσει κάθε αγωνιστική, είχαμε βρει μια σκιά και υποθέταμε
με την εμπειρία μας από Ελληνικούς αγώνες πως δεν θα καθόμασταν πάνω από 2 ώρες.
Όμως κάθε αγωνιστική ήταν 3-4 ώρες, με αποτέλεσμα, να «ψηνόμαστε» και να
είμαστε αφυδατωμένοι ενώ ψάχναμε μέσω booking
να βρούμε κατάλυμα. Για καλή τύχη, το ίδιο μεσημέρι βρήκαμε κατάλυμα και έπρεπε
να μαζέψουμε τα πράγματα μας από το παλιό και να πάμε στο καινούργιο ενώ
παράλληλα είχαμε μιάμιση ώρα κενό ανάμεσα στις αγωνιστικές και είχαμε ψωνίσει
πράγματα που είχαν πρόσθετο βάρος. Το κατάλυμα που έμειναν τα 10 μέλη της
αποστολής ήταν πολύ ωραίο, σε βολικό σημείο και είχε ό,τι θέλαμε για τον σκοπό μας.
Μισή ώρα μετά έπρεπε να πάμε στην πισίνα για ζέσταμα ενώ είμασταν νηστικοί και
δεν είχαμε προλάβει καν να μυρίσουμε φαγητό. Το πρόβλημα με τον ήλιο που είχαμε
το πρωί, επαναλαμβανόταν το απόγευμα, επειδή δεν υπήρχε σκέπαστρο. Ο ήλιος
έψηνε την πέτρα όπως έψηνε και εμάς. Καθώς είχαμε παρέλαση, οι αγώνες
συνεχίστηκαν μέχρι τις 22:00. Το ίδιο βράδυ πήγαμε για φαγητό σε ένα κουτούκι με
αξιοπρεπές φαγητό και αναπληρώσαμε την χαμένη ενέργεια.
Η δεύτερη ημέρα αγώνων, κύλησε ομαλότερα. Είχα άνεση να
ζητάω πράγματα από τους διοργανωτές (πχ να μας εκτυπώσουν τις σειρές για να
παρακολουθούμε την ροή, δώσαμε τα διαπιστευτήρια μας για να μην διασταυρώνουμε
τα ονοματεπώνυμα όποτε αγωνιζόμασταν). Η δεύτερη μέρα κύλησε πιο γρήγορα καθώς
δεν είχαμε παρέλαση και ξέραμε που να κάτσουμε για σκιά. Το βράδυ, θέλοντας να
ξορκίσω την κακή ενέργεια αρκετών, πρότεινα βόλτα και περπάτημα παρά την
κούραση. Όλοι πρόθυμοι ακολούθησαν. Αποφασίσαμε να καθιερώσουμε βόλτα κάθε
βράδυ, εξερεύνηση, φωτογράφιση σε συνδυασμό με πλάκες και βίντεο. Οπότε
ξεκινήσαμε με περπάτημα και ξενάγηση στην Παλιά πόλη.
Την τρίτη μέρα είχαμε κουραστεί όλοι
από τα πρωινά ξυπνήματα και τις ατελείωτες ώρες στον ήλιο και αναζητούσαμε σκιά
για να ξεκουραστούμε και να βρούμε δυνάμεις. Ευτυχώς είχαμε λιγότερα αγωνίσματα
και τελείωσε γρήγορα. Μετά τους αγώνες, φιλοξενηθήκαμε στο εστιατόριο του
Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Ρώμης και Λατίου, Άκη Σπανάκη, που μας
προσέφερε δείπνο με κλασσική μουσική. Εκεί χαλαρώσαμε, γελάσαμε και απολαύσαμε
την μουσική. Μετά πήγαμε για περπάτημα στο Βατικανό και στο Κάστρο των Αγγέλων.
Μαγευτικό!
Την επόμενη μέρα, ξυπνήσαμε χωρίς
ξυπνητήρι, φτιάξαμε βαλίτσες και βγήκαμε για ξενάγηση στο Κολοσσαίο μέχρι να
έρθει η ώρα της αναχώρησης. Στο αεροδρόμιο είμασταν σιωπηλοί καθώς ξέραμε πως η
αποστολή είχε ήδη τελειώσει. Στην άφιξη στο αεροδρόμιο της Αθήνας σκορπιστήκαμε
καθώς όλοι είχαν επιστρέψει στις ζωές τους. Εγώ και η Εβελίνα έπρεπε να
μείνουμε πίσω καθώς είχαμε πτήση για Κω. Στον χρόνο που είχαμε, συζητήσαμε τις
καλές και κακές στιγμές και τι πρόσημο είχε για τον καθένα το ταξίδι. Μετά από
λίγες ώρες, είχαμε φτάσει στην Κάλυμνο και όλα φάνταζαν τόσο μακρινά, σαν να
είχαν γίνει προ μηνών ενώ είχαν γίνει λίγα 24ωρα πριν.
Ως προς το αγωνιστικό κομμάτι
αισθάνομαι ικανοποιημένος επειδή οι συναθλητές μου κατάλαβαν την εμπειρία μου
και άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις. Κατάλαβαν την εξοικείωση μου με το άθλημα.
Χωρίς να μου έχει δοθεί κάποιος τίτλος ή χρίσμα, οι συναθλητές με ρωτούσαν
διαρκώς και ζήταγαν συμβουλές, γεγονός που με χαροποίησε και όσο και αν με
κούραζε, δεν μπορούσα παρά να είμαι εκεί για αυτούς.
Τα ζεστάματα που κάναμε, θα μου μείνουν
αξέχαστα καθώς όλοι άκουγαν κάθε σχόλιο και κάθε παρατήρηση μου και με έψαχναν
διαρκώς για να τους δω και να τους δώσω ανατροφοδότηση. Αυτός ο ρόλος με γέμισε
ως προπονητή παρόλο που ήμουν μαζί με αθλητές και αθλήτριες που πριν λίγες
μέρες δεν με ήξεραν καν.
Προσωπικά έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό
στα ατομικά μου αγωνίσματα. Παρά την μέτρια προπονητική μου κατάσταση,
κολύμπησα μόλις 1-2 δευτερόλεπτα πάνω από τους χρόνους που είχα πετύχει στο
Βέλγιο.
Στα ομαδικά αγωνίσματα ήμουν
εστιασμένος. Όταν έβαζα το μαγιό και το σκουφάκι της Εθνικής, αγωνιζόμουν με όση
δύναμη είχα με έναν στόχο. Να περάσω όσους περισσότερους μπορούσα και να φτάσω
όσο γίνεται γρηγορότερα στον τερματισμό. Σε κάθε ομαδικό αγώνισμα ένιωθα την
ομαδικότητα και την δυναμική της ομάδας. Αυτό πιστεύω σφυρηλάτησε την ομάδα και
την έκανε δυνατή. Κάθε βάθρο και απονομή ήταν ιδιαίτερη καθώς είχαμε αγωνιστεί
με μια παγκόσμια υπερδύναμη αθλητικής ναυαγοσωστικής, την Ιταλία, και βγαίναμε
2οι ή 3οι. Αυτό που είχε σημασία είναι ότι είμασταν εκεί,
είχαμε δώσει το 100% και είχαμε πετύχει μια επίδοση ανεξάρτητα από το αν ήταν
Πανελλήνιο ρεκόρ η όχι.
Κοιτώντας τα 4 μου μετάλλια μετά από
τους αγώνες, έχω πια μια ιστορία να πω για κάθε ένα, όλα όμως έχουν κοινό
μοτίβο: Προσπάθεια, μόχθος, κούραση, επιμονή, θάρρος και τόλμη. Το χάλκινο μου
ατομικό μετάλλιο στα 100μ Ρυμούλκησης Ανδρεικέλου, έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς
είναι το αγαπημένο μου αγώνισμα και σε αυτό ήμουν δευτεραθλητής Ευρώπης στο
Βέλγιο. Τα ομαδικά μου μετάλλια, δεν πίστευα ποτέ ότι θα τα κατακτήσω. Είχα πειστεί
πριν 10 μήνες πως δεν θα τα κατακτούσα ποτέ. Τελικά συνέβαλα με την προσπάθεια
μου στην κατάκτηση τους.
Επίλογος
Συνοψίζοντας, καταλήγω στο γεγονός ότι
η αποστολή αν και πετυχημένη δεν είναι δεδομένο εάν θα επαναληφθεί για πολλούς
λόγους, κυρίως επειδή στην σύνθεση της υπήρχαν αθλητές που δεν είναι του υγρού
στίβου και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν το βίωμα των αγώνων ήταν αρκετό για να
«ερωτευτούν» την αθλητική ναυαγοσωστική και να ασχοληθούν σοβαρά. Θα φανεί αυτό
στο μέλλον από το εάν συμμετάσχουν στο 5ο Κύπελλο Ελλάδος. Προσωπικά
θα ήθελα να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές με κάποιους και μπορώ να πω πως ήδη
ανυπομονώ. Εικόνες: ΕΑΝΕ.
